ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା

ବିନୋଦିନୀ ଦାଶ

ବ୍ୟକ୍ତ କରିବାକୁ କ୍ଷମ ହୁଏ ନାହିଁ

ସିନା କେ ଅନ୍ତରେ ଥିବା ବେଦନା

ହେଲେ ସହିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ ସିଏ

ହୁତାସନ ସମ ସେହି ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

କଷ୍ଟ ଦିଏ ଯେବେ ଆପଣାର ଲୋକ

ତା'ର ଆଚରଣ ଉଚ୍ଚାରଣରେ

ହେଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଜୀବାତ୍ମା ଦହନ

ନୀରବତା ଅବଲମ୍ବନ କରେ ।

ଖୋଲେ ନାହିଁ ପାଟି ଲୋକହସା ଭୟେ

କେବଳ ଗୁମରି କାନ୍ଦେ ଭିତରେ

ନିଜ କର୍ମ ନିନ୍ଦି ପଡ଼ି ରହିଥାଏ

ଫୁଟାଇ କୃତ୍ରିମ ହସ ମୁଖରେ ।

ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଭାରି ଖୁସି ଅଛି

ହୃଦୟକୁ ଅବା ପଢ଼ିବ କିଏ

ଅସହାୟତାକୁ ରଖଇ ଗୋପନ

ସଂସ୍କାରିତ ପ୍ରାଣ ସତେ କି ସିଏ !

ସଂସାରର ଗତି ଅତୀବ ବିଚିତ୍ର

ବାଳକରୁ କ୍ରମେ ଯୌବନ ବୃଦ୍ଧ

ସକଳେ ଏ ଗତି ପ୍ରାପତ ହୁଅନ୍ତି

ଆଖି ଥାଇ କିଆଁ ସାଜନ୍ତି ଅନ୍ଧ !

ଧନ ଯଉବନ ନୁହେଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ

ଗରବ ଦମ୍ଭ ବି ହୁଅଇ ଚୂନା

କେଉଁ କାରଣରୁ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କୁ ଦିଏ

ସହିବାକୁ କେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା !

ପିତାମାତା ପୁତ୍ରକନ୍ୟା ଶାଶୁବୋହୂ

ଇଏ ତ ପ୍ରୀତିର ମଧୁ ସମ୍ପର୍କ

ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ କରନ୍ତି କାହିଁକି 

ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟେ ତର୍କବିତର୍କ !

ନ ଚେତଇ କିଆଁ ଚେତନାରେ କେହି

ଜଣେ ବିନା ନୁହେଁ ଆନ ସମ୍ଭବ

ସବୁ ମିଛ ମାୟା କେବଳ ତା' କାୟା

ପାଇଁ ସେ ଗୋଟାଏ ସୁଖ ବିଭବ ।

କାହାର ଆଖିକୁ ଲୁହରେ ଭରିଲେ

ନିଜ ପାଖୁ ଫେରେ ଶତ ଗୁଣରେ

ଅନୁଭବି କିଆଁ ରହନ୍ତି ଅଜଣା

ପଚାରନ୍ତିନି ବି ମନକୁ ଥରେ ।

ବୃଥା ନୁହଁଇ କି ଏସବୁ ସମ୍ପଦ

ଆତ୍ମା ଭଗବାନ ନ ଚିହ୍ନ ଯେବେ

ମୁକତିପଥକୁ ହୁଡ଼ିବା ନାହିଁ କି

ମନରେ ବିଚାର କର ସରବେ ।

କୁରୁଆଁ, ମୁଗପାଳ, ଯାଜପୁର