ଅବୁଝା ମନ

ସାତତାଳ ପାଣି ପଦୁଅଁ ପୋଖରୀ

ସାତ ସିନ୍ଧୁକ ରେ ତାଲା

ଅବୁଝା ମନକୁ ସାଇତି ଥିଲି ମୁଁ

କିଏ ସେ ଚୋରାଇ ନେଲା ।

ସେ ମନ ଘୁରୁଛି ଜହ୍ନ ରାଇଜରେ

ରଚିବ ପ୍ରେମର ନୀଡ଼

ବହୁଥିବ ସେଠି ମଳୟ ପବନ

ନ ଥିବ ବତାଶ ଝଡ଼ ।

ନନ୍ଦନ ବନରୁ ପାରିଜାତ ଆଣି

ଗଭା ରେ ଖୋସିବ ମୋର

ଅବୁଝା ମନ ମୋ ଅଡି ବସୁଥିବ

ପାଇବାକୁ ପ୍ରୀତି ତୋର ।

ଭିଯୁଥିବା ଅମେ ଜୋଛନାରେ ନିତି

ନ ଥିବ ଅନ୍ଧାର ରାତି

ତାରା ମାନେ ହେବେ ଟୁପୁର୍ ଟାପର

ଦେଖି ଆମ ଚୋରା ପ୍ରୀତି ।

ପ୍ରୀତି ପୁଷ୍ପ ଫୁଟି ମନ ଉପବନେ

ବାସୁଥିବ ମହ ମହ

ବାଜିବନି କେବେ ବେଦନା ର ବୀଣା

ନ ଥିବ ଆଖିରେ ଲୁହ ।

ମନ ତ ପବନ ଅତି ବେଗବାନ

ମଣି ଠୁ ବି ମୂଲ୍ୟବାନ

ମନ ଚୋର ଯିଏ ଦୁନିଆଁ ରେ ସିଏ

ସବୁଠାରୁ ଭାଗ୍ୟବାନ ।

ମନ ଦରପନ କାଚ ର ନଅର

ଭାଙ୍ଗି ହୁଏ ଚୂର୍ ମାର

ଅବୁଝା ମନକୁ ବୁଝେଇ ବା ଅଟେ

ବଡ଼ ଦୁରୁହ ବ୍ୟାପାର ।

ମନ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଜୀବନ ଅସାର

ମିଠା ଲାଗେ ପିତା ପିତା

ପୁନେଇଁ ଚାନ୍ଦ କୁ ରାହୁ ଗ୍ରାସେ ସତେ

ଜ୍ୟୋସ୍ନା ଲାଗେ ଫିକା ଫିକା ।

ଯେତେ ଅବାସ୍ତବ ବାସ୍ତବ କଳ୍ପନା

ଆଙ୍କୁଥାଏ ମନ ବସି

ଯଦି ନ ପୁରିଲା ଇପ୍ସିତ କାମନା

ଅବୁଝା ହୁଏ ସେ ବେଶି ।