ଅଭିସାରିକା ମୁଁ

ଶ୍ରାବଣ ଯେଦିନୁ ଫେରିଗଲା ସେଇ

ଶରଦ ପୁନେଇଁ ପରେ,

ବିଚରା ଫଗୁଣ ଲାଜେଇ ଲୁଚୁଛି

ବସନ୍ତର ମଳୟରେ ।

ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀଟି ଦୁଃଖେ ଝଡ଼ି ଦେଖେ

ପ୍ରଭାତର ପ୍ରତିଛବି, 

ମିଳନ ମଳିନ ଅଳିକ ଜୀବନ

ସ୍ମୃତି ମର ସୁନେଲି ରବି ।

ଛବି ଆଙ୍କୁଥାଏ ସପନ କାଗଜେ

ସେଦିନର ଇତିହାସ,

ହସରେ ହଜାଏ ବିରସର ଚିତ୍ତ

ଚମ୍ପା ଚମେଲୀର ବାସ ।

ନଥାଇ ବୈଶାଖି ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସାଥେ

ବସନ୍ତ ହସଇ ଦେଖି,

ଅଭିସାରିକା ମୁଁ ଝରା ଜୀବନର

ଅଭିସାରେ ନୁହ ବାକି ।