ଆଶଙ୍କା

ଆଶାଟିଏ ଜାଗି ଜଗାଇ ରଖିଲା ଯାମିନୀ ଯାକ

ଜହ୍ନ ହସୁଥିଲା ପାହାନ୍ତି ଆସିଲା ରାବିଲା କାକ ,

ମହମହ ହୋଇ ବାସୁଥିଲା ଯେଉଁ ସୁଗନ୍ଧା ରାତି

ଶେଷ ଯାଏଁ ଖାଲି ମନକୁ ଜଳାଇ ଭରିଲା ତାତି ।

କାହା ଆଗମନ ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଥିଲି ଏଯାଏଁ ଚେଇଁ

ଶବ୍ଦଟିଏ ହେଲେ ଚମକେ ହୃଦୟ ତୁରିତେ ଡେଇଁ ,

ଭାବନାର ଏକ ଲହରୀ ଉପରେ ଯାଆନ୍ତେ ବହି

ଘାତ ପ୍ରତିଘାତେ ବୁଡିଲି ଭଉଁରୀ ଭିତରେ ରହି ।

ଉନ୍ମନେ ଆତୁର କଣ୍ଠଦେଶୁ ଭୟେ ଚିତ୍କାର ଆସେ

ପ୍ରଭାତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଛଟପଟ ହେଲି ଅବ୍ୟକ୍ତ ପ୍ରାସେ ,

ଭଲ ପାଇବାର ପୃଥିବୀ ଭିତରେ ନିଜେ ମୁଁ ଅଜ୍ଞ

ଆହୁତି ହେଲି କି ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବାରେ ପ୍ରେମର ଯଜ୍ଞ ।

ବେଗ ଉଦବେଗର ପ୍ରଶମନ ଅର୍ଥେ ଅନ୍ୱେଷି ରତ୍ନ

ପ୍ରାଣପଣେ ଥାଇ ବିଫଳ ହୋଇଲା ସମସ୍ତ ଯତ୍ନ ,

ଓସ୍ତପତ୍ର ପ୍ରାୟେ ଥରୁଥିଲା ମୋର ଶରୀର ମନ

ସ୍ନେହର ସାଗରେ ଭାସିଗଲା ଏହି ଯୌବନ ଧନ ।

ଆୟୁଷ ସହିତ ଉତ୍ତୁରି ଗଲା ମୋ" ଦେହର ରଙ୍ଗ

ନୀରସ ଜୀବନେ ଅକସ୍ମାତ ହେଲା ଭାବନା ଭଙ୍ଗ ,

ଅନ୍ଧାର ଗଳିରେ ଦିଶେନାହିଁ ଯେବେ ପ୍ରକୃତ ଲକ୍ଷ୍ୟ

ନିରାଶାର ନିଆଁ ଅକାଳରେ ଦହେ କୋମଳ ବକ୍ଷ ।

ନିଷ୍ଫଳ କାମନା ବିଷଣ୍ଣତା ଦେଲା ଗଲି କି ହାରି

ଫଳବତୀ କାହୁଁ ହୋଇବ ସଂଶୟ ରହିଲା ଜାରି ,

ଆଶଙ୍କା ଭିତରେ ଶୁଖିଗଲା ଗଳା ଆପଣା ଛାଏଁ

ତୃଷାତୁର ରହି ଶୋକେ ଜଳୁଥାଏ ସକାଳ ଯାଏଁ ।