ଆର୍ତ୍ତନାଦ

ଆଜିର ଦୈନ୍ୟ କାତର ବ୍ୟଥା

ଆକର୍ଷଇ ତୋର ଦୁଃଖ ରେ କର

ନିସ୍ବତା ଦୁଃଖ ଦୁର୍ବଳ କଣ୍ଠେ ଫୁଟେନି ଭାଷା,

ଆଉ କଣ ବା -କରିବ କାର ।

ଶୋଷିତ ଆଜି ତୋ ମୁଖ ଚାହିଁ

ବାରମ୍ବାର ସିଏ ଗଡାଏ ଲୁହ

ଏ ସବୁ ର ପ୍ରତିରୋଧ ପ୍ରଭୁ

ତୁମ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ରେ ତୁମେ କରିଦିଅ ।

ଏଵେ ଯେ ଡାକୁଛି ତୋର

ମଶାଣି ର ପ୍ରଳୟ ଅନଳ

ମରଣ ର ଲୌହ ହସ୍ତ ଦୃଢ଼େ

ଏ ଧରି ଆକାର୍ଶଇ ବାଳ ।

ପ୍ରଭୁ ପ୍ରଭୁ ଡ଼ାକେ ମାଟି,

ଶୂନ୍ୟ ନଭ ଛାଡେ ମହା ରଡ଼

ତୋର ରୁପ ଖୋଜି ବୁଲେ ବାୟୁ,

ବିଶ୍ୱ ରନ୍ଧ୍ରେ ରନ୍ଧ୍ରେ ଉଡ଼ ।

ତୋତେ ଲୋଡ଼େ ବନ ଗିରି,

ଲୋଡ଼େ ପୁଣି ନଦୀ ଉପତ୍ୟକା

ପୃଥ୍ଵୀ ତଳେ ଗିରି ଶୃଙ୍ଗେ ଅବା

ତୋର ସିନା ପଡ଼ିଅଛି ଡକା ।

ତୋତେ ଚାହେଁ ଝଡ଼ ବୃଷ୍ଟି,

ଚାହେଁ ପୁଣି ରୁଦ୍ର ଘଡ ଘଡି

ଋତୁ ର ଏ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ରାଜି

ମୋ ଅଙ୍ଗନେ ମରେ କାନ୍ଦି ପଡି ।

ଶୀତ ର କାକର ଚାହେଁ,

ଚାହୁଁନାହିଁ ବସନ୍ତ ତ ମୋତେ

ଏହା କି ତୋ ସୃଷ୍ଟି ର ଜୟ ଟୀକା,

ମନରେ ଭାବିବୁ କେତେ ।

ଆଜିର ପ୍ରଳୟ ସବୁ ଡାକୁଛନ୍ତି

ମିଶି ଖୁସି ରେ ତୋତେ

ତୋ ସୃଷ୍ଟି ଭାଙ୍ଗିଣ, କରିଦେବେ

ଛିନ୍ନ ପଚାରି ତୋତେ ।

କାଳେ ମନ ନାହିଁ ସୃଷ୍ଟି ର ଖେଳ

ତୋ ଖେଳିବା ପାଇଁ

ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ସବୁ ନଷ୍ଟ କରୁଛନ୍ତି

ସେ ରଶିବା ପାଇଁ ।

ସୃଷ୍ଟି ଅଟେ ବଂଶୀ ତୋର,

ସେ ସ୍ଵରେ ସୃଜୁ ସୃଷ୍ଟି ର ରାଗିଣୀ

ମହାକାଳ ଶିଙ୍ଗା ତୋର,

ମୁଁ ଫୁତ୍କାରେ ମୃତ୍ୟୁ ମହା ବାଣୀ ।