ଆମ ବହିଥାକ

ହୀରା ନୀଳା ମୋତି ରଖିଥିଲେ ପୋତି

ଲାଗି ନଥାନ୍ତା ତ ଉଇ

ଦୁଃଖ ଯାଏ ବଢି    ଥାକ ଯାଏଁ ଚଢି

ପୋକଟିଏ ଦେଲେ ଛୁଇଁ ।

ବହୁମୂଲ୍ୟ ଚିଜ      ସାଇତିଛି ନିଜ

ଥାକରେ ସଜାଇ ରଖି

ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣେ  ଦିନେ ଅବା କ୍ଷଣେ

ଏଯାଏଁ ଯାଇନି ଥକି ।

ଥିଲେ ଅବକାଶ   ଇଚ୍ଛା ମୋ ପ୍ରକାଶ

ହୁଅଇ ପଢିବା ପାଇଁ

ପଢୁଥାଏ ଯେତେ  ବାକି ଥାଏ ସେତେ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବି ହୋଇନାହିଁ ।

ଏହିସବୁ ପ୍ରତି       ଦୁର୍ବଳତା ଅତି

ମାତ୍ରାରେ ରହିଛି ଜାଣି

ଏହି ଥାକେ ତାକୁ   କାଢି ସେହି ଥାକୁ

ଝାଡିଝୁଡି ରଖେ ଆଣି ।

ଜଞ୍ଜାଳ ଚାପରେ   ଦୁଃଖ ସନ୍ତାପରେ

ବହି ଏକମାତ୍ର ସାହା

ଆଶ୍ବାସନା ପାଏ   ପାଖେ ଥିବା ଯାଏଁ

ଦର୍ଶାଏ ଜୀବନ ରାହା ।

ବହୁବିଧ ଜ୍ଞାନ    ମିଳେ ବୋଲି ଧ୍ୟାନ

ରଖିଥାଏ ନିରନ୍ତର

କେତେକ ଚୟନ     କରି ଅଧ୍ୟୟନ

ବୁଝି ନେବା ହିତକର ।

ଉପଲବ୍ଧ ଯହିଁ      ଉପଯୁକ୍ତ ବହି

ନିଶ୍ଚୟ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ

ସମସ୍ତଙ୍କ ମିତ    ଯେଣୁ ଘରେ ସ୍ଥିତ

ନେଉଥିବା ତାଙ୍କ ଯତ୍ନ ।