ଆଜିର ଶ୍ରବଣ

ପୁରାଣର ଯେତେ ମହନୀୟ ଗାଥା

      ଲାଗେନାହିଁ ସତ ପରି,

ମନଗଢା କିଛି କାହାଣୀ କି ଆଉ

      ଗଲାଣି ତା ପୃଷ୍ଠା ଚିରି |

ସେ ଦିନର ସେହି ବାଳୁତ ଶ୍ରବଣ

      ଅନ୍ଧ ପିତାମାତା ବୋହି,

ନେଉଥିଲା ତାଙ୍କୁ ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ

      କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନିଷ୍ଠତା ନେଇ |

ଶ୍ରବଣ ପାଇଁ ଯେ ତାର ପିତା ମାତା

      ଥିଲେ ଜୀବନ୍ତ ଠାକୁର,

ତାଙ୍କରି ସେବାକୁ ବରିଥିଲା ସିଏ

      ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଜୀବନର |

ଆଜିର ସନ୍ତାନ ବଡ ହେଲାପରେ

      ନିଜେ ବୁଝେ ନିଜ କଥା,

ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ସତେ ବୋଝ ପରି

      ଦିଅନ୍ତି ବହୁତ ବ୍ୟଥା |

କିଏ ଛାଡିଲାଣି ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମେ ନେଇ

      ବିବେକକୁ ହତ୍ୟା କରି,

କିଏ ଦିଏନାହିଁ ଜାଣିଶୁଣି ନିତି

      ଖାଇବାକୁ ପେଟଭରି |

ପିଲା ଥିଲା ବେଳେ ସବୁ ଅର୍ଦ୍ଦଳୀକୁ

      ପିତାମାତା ଯେ ବୁଝନ୍ତି,

ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଯେ ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ସେ

      ହସି ହସି ଭୋଗିଥାନ୍ତି |

ସବୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଅଜାଡି ଥାଆନ୍ତି

      ସନ୍ତାନର ସୁଖପାଇଁ,

ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ପରେ ତାଙ୍କରି ବେଦନା

      ସନ୍ତାନ ତ ବୁଝେନାହିଁ |

ଏମିତି ସମାଜ ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା ଦାୟୀ

      ସଂସ୍କୃତି ଗଲାଣି ହଜି,

ମଣିଷ ପଣିଆ ନାହିଁ ଯେଉଁଠାରେ

      ସେ ସମାଜ ଯାଉ ଭାଜି |