ଆହେ ଚକାଆଖି

ଗୋଧୂଳି ଲଗନେ ବସନ୍ତର କୋଳେ

ଯାଉଥିଲି ଦିନେ ମୁଁ ନୀଳଚକ୍ର ବାଲୁକା

ଭୂମିରେ ଚକା ଆଖିର ସ୍ପର୍ଶ ରେଣୁ

ଛୁଇଁ ଥିଲା ମୋର ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ l

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗ ପ୍ରଣିପାତର ଆତ୍ମିକ ଆନନ୍ଦ

ସୃଷ୍ଟି କଲା ଶାଶ୍ୱତ ଅଭିପ୍ସା 

ଲଭିବାକୁ ଆଜୀବନ ଭବ ସାଗରର 

ତିକ୍ତ ପରି ବେଷ୍ଟନେ ଉନ୍ନତ ଆଶା l

ଗୃହକୁ କରି ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ ମୁଁ

ହେଲି ଆନମନା ସଂସାର ଚକ୍ରେ 

ଭ୍ରମିତ ଆତ୍ମସମୀକ୍ଷାରେ ତଥାପି

କରି ପାରି ଥିଲି ଲୟ

ବିଭୁ ଆଜ୍ଞା ଚକ୍ରେ l

ପୁତ୍ର କନ୍ୟା ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନେ

ତୋଷି ସଦା ହୋଇଥିଲି ତୃପ୍ତ 

ମାତ୍ର ଚକା ଆଖି ସ୍ମରଣେ ହେଲିନି

ମୁଁ ଦିଗ ଭ୍ରାନ୍ତ ତିଳେ ମାତ୍ର ଅଲିପ୍ତ l

ଆଶା କଲି ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତାନାନ୍ତେ

ହେବାକୁ ମୁଁ ପ୍ରେମ ଆଶୀଷ ଯୁକ୍ତ

ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ କରୁଣା ସ୍ପର୍ଶେ 

ନଥିଲା ମୋ ମନେ ପାର୍ଥିବ

ସମ୍ପଦ ଅଭିଳାଷ ତିଳେ 

ସମର୍ପଣ କରିଥିଲି ତାଙ୍କୁ ମୁଁ

ସର୍ବସ୍ୱ ମୋ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବିବେକେ l

ହେ ନୀଳାଚଳବାସୀ ଟିକେ

ଦୟା କର ବାରେ ସାମ୍ପ୍ରତିକ

ମାନବ ସମାଜେ 

ନହୁଅନ୍ତୁ ନୀତି ଭ୍ରଷ୍ଟ ଲଭନ୍ତୁ

ଶାଶ୍ୱତ ଆନନ୍ଦ ସଭିଏଁ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ

ଶକ୍ତିର ବଳିଷ୍ଠ ବୀଜେ l