ଆଦର୍ଶ ଗୃହ

ଆଦର୍ଶ ଗୃହ ର ମହିମା ,

     କହୁଛି ମତେ ଯାହା ଜଣା ।

ସକଳ ଘର ମଧ୍ୟେ ସାର ,

     ଅଟଇ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତ ଘର ।

ଆହା କି ସୁନ୍ଦର ସେ ଘର ,

      ସତେ ଯେମିତି ସ୍ବର୍ଗ ପୁର ।

ପ୍ରେମରେ ଅଟେ ଭରପୂର ,

      ଦୟା କ୍ଷମା ଯେ ନିରନ୍ତର ।

ମୋହ ମାୟା ଯେ ନୁହେ ବଶ ,  

      ସେ କଥା କରୁଛି ପ୍ରକାଶ ।

ସକାଳ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପ୍ରାର୍ଥନା ,

      ନିତ୍ୟେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆରଧନା ।

ସ୍ନେହ ମମତା ବିଶ୍ୱସ୍ତତା ,

     ଦୟା କ୍ଷମା ଯେ ବିନମ୍ରତା ।

ପ୍ରେମ ଏକତା ସେହି ଘରେ ,

     ଘୃଣା ହିଂସାରୁ ବହୁଦୂରେ ।

ବିଦ୍ବେଷ କପଟ ଛଳନା ,    

     ଚୁଗୁଲି ଯାତନା ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ମନୁଷ୍ୟ ବଇରି ଏ ସିନା ,

     ଏ ସବୁ ସେହି ଘରେ ମନା ।

ଚିନ୍ତନ ମନନ ପ୍ରାର୍ଥନା ,

     ନିତ୍ୟେ କରନ୍ତି ଉପାସନା ।

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ପ୍ରେମରେ ,

     ଝଲସୁ ଅଛି ସେହି ଘରେ ।

ପବିତ୍ର ଗ୍ରନ୍ଥ କରେ ପାଠ ,

     ଆଗକୁ ଦେଖାଏ ଯେ ବାଟ ।

କୌଣସି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାରେ ,

     ବିଚାର ହୁଏ ପରିବାରେ ।

ନାରୀ ପୁରୁଷ ନୁହେଁ ଭିନ୍ନ ,

     ସଭିଏଁ ଅଟନ୍ତି ସମାନ ।

 ସଭିଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ମିଳଇ ,

    ମାତା ଜନକ ଭଗ୍ନୀ ଭାଇ ।

ପରନିନ୍ଦାରୁ ବହୁଦୂର ,

    ରହନ୍ତି ସେହି ପରିବାର ।

ପରର ନିନ୍ଦା ଯେ କରିବ ,

    ଆତ୍ମାର ଦୀପ ତା' ଲିଭିବ ।

ଆତ୍ମା ଆଲୋକ ହେଲେ ଉଣା ,

    ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନୋହିବ କରୁଣା ।

ଯେତେକ ଆଶୀର୍ବାଦ ଅଛି,

    ପାଇବୁ ନାହିଁ ତୁହିଁ କିଛି ।

ଅତିଥି ଦେବତା ଅଟନ୍ତି ,  

     ଆଦର ସମ୍ମାନ ପାଆନ୍ତି ।

ସ୍ବାଗତ ପାଇଁ ତତପର ,

     ରହନ୍ତି ତାଙ୍କ ପରିବାର ।

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ମନରେ ,

     ସେବନ୍ତି ତାଙ୍କରି ପୟରେ ।

ଜୀବନ ଧନ୍ୟ ତା' ଅଟଇ ,

     ମାନବ ସେବା ଯେ କରଇ ।

ମାନବ ସେବା ଯେହୁ କରେ ,

       ପୂଜିତ ମଣିଷ ମଧ୍ୟରେ ।

ବାକି ବଞ୍ଚନ୍ତି ପଶୁ ପ୍ରାୟ ,   

       ଜୀବନେ ନ ହୁଅଇ ଜୟ ।

ଅମୂଲ୍ୟ ମାନବ ଜୀବନ ,

       ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ମର ନିଶି ଦିନ ।

ସେବାରେ ହେଲେ ଆଗୁସାର ,

      ଏ ଜନ୍ମୁ ପାଇବୁ ନିସ୍ତାର ।

ମାନବ ସମାଜରେ ଭାଇ ,

      ସେବା କରନ୍ତି ସେଠି ଯାଇ ।

ଶିଶୁ ନୈତିକ ଶିକ୍ଷା ଶ୍ରେଣୀ ,

      ଏ ଦିଗେ ସେ ଘର ଅଗ୍ରଣୀ

ସେଘରେ ଯିଏ ପ୍ରବେଶିବ ,

      ତା' ମନ ଆନନ୍ଦେ ପୂରିବ ।

ସେ ଘର ଅଟଇ ମନ୍ଦିର ,

      ଦିବ୍ଯ ଗୁଣରେ ଭରପୂର ।

ଦିବ୍ଯ ଗୁଣରେ ଆଲୋକିତ ,

      ସେ ଘରୁ ଝରଇ ଅମୃତ ।

ସରଗ ପୁର ସେହି ଘର ,

      ବସନ୍ତି ସାକ୍ଷାତେ ଈଶ୍ବର ।

ଏଘର ଦିବ୍ୟ ପ୍ରକାଶର ,

      କେନ୍ଦ୍ର ଅଟଇ ପ୍ରସାରର ।

ମନ୍ଦିର ସଙ୍ଗତେ ସମାନ ,

      ମିଳଇ ସ୍ନେହ ସନମାନ ।

ବସୁଧା ହେବ ସ୍ବର୍ଗ ପୁର ,

       ଗଢ଼ିଲେ ସେହିପରି ଘର ।

ଏ କଥା ନିଶ୍ଚିତ ପ୍ରମାଣ ,

      ଅନ୍ଯଥା ନୁହେଁ ବାବୁ ଜାଣ ।