(୧୨)#ବୃଦ୍ଧ# ଉଦବୋଧନ କବିତା

ଏବେ ଅସରନ୍ତି ଅପେକ୍ଷା ଆଉ ଆଶ୍ୱାସନାକୁ ନେଇ

    କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ ବଞ୍ଚୁଥିବା ଯୋଦ୍ଧା ସିଏ

ଭାବି ଥିଲା ସବୁରି ମନରେ ସବୁଜିମା ଭରିଦେବି

     ଅଧୁନା ତାକୁ ପଚାରୁଛି ବା କିଏ ,

ହଁ ତମେ କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ କରନା ବୁକୁରେ ଚାପି ଯାତନା

     ରଙ୍ଗ ହୀନ ଆଜିର ଜୀବନ ନେଇ ,

ଅଭାବୀ ସଂସାରକୁ ପାରୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦିଶା ତ ଦେଇଛ

     ପୁଣି ଏ ପଶ୍ଚାତାପ କୋଉଥି ପାଇଁ ,

ବୟସ ସମର୍ପି ଦେଲ ନିଜ ଦୁନିଆ ତିଆରିବାରେ

     ସ୍ଵାର୍ଥପର ହୋଇଣ ମାୟା ମୋହରେ,

ବଳକା ଜୀବନ ମାତୃଭୂମି ଲାଗି ଉତ୍ସର୍ଗି ତ ଦେଖ

   ଜାଣିବ କେତେ ଯେ ସନ୍ତୋଷ ସେଥିରେ ,

କାଟି ପକାଅ ଶିଥିଳତାର ଫାଶ କର୍ମର ବେଦୀରେ

     ସାଜ ଦେବବ୍ରତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ

ଦେଖୁନ ସିନ୍ଦୂରା ଫାଟିଲାଣି‌ ଦୂର ଦିଗବଳୟରେ

    ବିଳମ୍ବ କାହିଁକି ଆଉ ଅନ୍ତିମ ଯୁଦ୍ଧରେ ,

ହୋଇପାର ତମେ ଶରୀରେ ବୃଦ୍ଧ ହେଲେ ମନରେ ନୁହେଁ

     ଆଜି ବି ତରୁଣ ,କର୍ମ ତେଜ କହେ

ମାତୃଭୂମି ସେବା ନାଆଁରେ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ କର

     ଦେଶ ପାଇଁ ଜୀଇଁ, ନାଁ ରଖ ଦେଶର ....... ।