चाहूल

खूप खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट.....

मी एकदा मैत्रीणीच्या घरी गेले होते.सर्व दिवसभर गप्पाटप्पा, मौजमस्ती करून झाल्यावर छान जेवणाचा बेत होता.अविस्मरणीय असे क्षण होते ते.

दिवसभराचा कार्यक्रम आटोपून सगळ्याजणी आपापल्या घरी जायला निघालो....मलाही एका मैत्रिणीने बसस्टॉपवर आणून सोडले.बस आली न मी बसमधे बसले.

अर्धा एक तासात आमच्या गावात बस पोचली. मी बसमधून उतरले आणि घराच्या दिशेने चालू लागले.

घरापासून थोड्या अंतरावरच होते.... संध्याकाळी सात सव्वासात वाजले असतील...अंधार पडला होता...

भरारर पावलं टाकत ती चालले होते.

अचानक काहीतरी चाहूल लागली, तसं काळजात धस्स झालं.

मागं वळून बघायची हिम्मत होईना....तशीच भराभर चालू लागले,जसजसं मी पुढे पुढे जायचे तसतसं चाहूल माझ्या पाठीशी आहे असंच वाटायच‌..‌‌मनातून मी खूप घाबरले होते..पण तरीही तशीच धीटपणे चालत राहिले.....आणि एकदाचं गावच्या वेशीवर पोचले.... 

गावातील लोकं दिसू लागली... लाईटच्या प्रकाशात आता मात्र माझी हिम्मत वाढली आणि इतका उशीर मी घाबरले होते पण कुणाला घाबरले हे बघायची उत्सुकता होती...‌म्हणून मागे वळून पाहिले...‌‌

मागे वळून बघता क्षणीच....

माझं मलाच हसू आवरेना‌.

इतका वेळ मी ज्या चाहूल ला दचकून चालत होते 

ती तर माझीच सावली होती....

जी माझ्या सोबत 

माझ्या पाठीपाठी चालत येत होती..