ऋतु

मंद हवेचा नाद

संग पावसाचा तो गंध

इंद्रधनूच्या लाटेवरती 

स्वार सातही रंग

कोसळणारा तो पाऊस

संग भिजलेल्या त्या वाटा

स्वैर बेभान होऊन येती

तव सागराच्या त्या लाटा

ग्रीष्मामधला सूर्य जेव्हा

तळपती आग ओकतो

घामाच्या त्या धारांनी

हैराण करन सोडतो

वेध लागतात सणांचे 

जेव्हा जवळी येतो श्रावण

सारे काही क्षणांत भिजवून

करतो सृष्टी पावन

शरदातील टिपूर चांदणे

आणि अंगी बोचतो वारा

थंडी भरते तनामनात

होई स्वछंद आसमंत सारा

शिशिरातील पानझड ती 

अधिकच मोहक वाटते

पुन्हा एकदा सज्ज होण्यास

सारे झाड पिंजून काढते

जुनेपणावर पुन्हा एकदा 

नवेपणाची झालर चढते

वसुंधरेच्या अधरावरती 

सहा ऋतुंचे गाणे फुलते

झाडे वेली पशु पाखरे

जेव्हा घेतात शांत नीज

निसर्गातल्या मनामनात

रुजे वात्सल्याचे बीज

ऋतु असती हे असेच अवखळ 

येती आणि जाती

सुख दुःख असते क्षणिक असेच 

हे मानवाच्या पोटी

ऋतु म्हणजे असते 

छान निसर्गाचे ते चित्र

सृष्टीच्या नियमांमधलं

एक सुंदर असे सूत्र