गझल
गझल
दारात मोगरा तो गाफील होत गेला
वाऱ्यात गंध त्याचा सामील होत गेला
पाहून ठार झालो डोळे तुझे शराबी
नेत्रात जीव माझा कातील होत गेला
संस्कार दूर गेला वेडात यौवनाच्या
होतास तू भला पण फाजील होत गेला
मानून कर्म पूजा कष्टात देव माझा
राबून रोज रानी बांधील होत गेला
अंधार दाटताही देतो नवी उभारी
दावून वाट त्यांना कंदील होत गेला
ठेवून अंतरंगी विश्वास पेरणीचा
या वादळातही तो स्वप्नील होत गेला