बाभूळ (गझल)
बाभूळ (गझल)
माझे मलाच जेव्हा काटे रुतून गेले
थेंबात आसवांच्या डोळे भिजून गेले
शब्दात काय मांडू आघात भावनांचे
अश्रूंत रक्त माझे सारे मिळून गेले
खेळून जीवनाशी नाचे नशीब माझे
नृत्यात काळजाला माझ्या चिरून गेले
हृदयास जाळती हे शब्दातले निखारे
झेलून शब्द तोफा देही मरून गेले
सर्वांग कांचनांनी त्यांचे मढून होते
शृंगार कंटकांचा माझा बघून गेले
व्याख्यान तत्त्वज्ञानी मोठेच देत आले
पोटात भूक होती श्रोते पळून गेले
कोणी नशीब नाही बोलून काल गेले
काटा रुतून गेला तेव्हा रडून गेले
तोडून बाभळीला माणूस काल गेला
त्याच्याच कुंपणाची काटी बनून गेले
डोहात पाहते मी माझ्या रुपास जेव्हा
अश्रूंमुळे तळेही सारे भरून गेले