आक्रोश

ज्वालामुखी झाली अशी

माझी तुझी ही भावना ,

रौद्र रूपे उसळते 

मनालाही ती ऐकेना !

किती कोंडमारा असा  

एकटीने सोसायचा,

परतावे मागे सदा

भाग हा परंपरेचा !

कन्या आहे म्हणोनी मी 

कानी हेच आदळले,

थोडं सोसायचं पोरी

जगी हेच आढळले !

थोडी उंच उडालेली

आपटते कोसळून,

दिल्ली ते हिंगणघाट

पंख टाकले छाटून !

अशी कशी मी सबला

आवरेना हा आक्रोश,

घनघोर आता युद्ध 

सारे तोडून हे कोष !

होत स्वयं सिध्द नारी

काली,दुर्गा मी होईन,

एक एका नराधमा

धडा सुध्दा मी देईन !

एक एका नराधमा

धडा सुध्दा मी देईन !