कविता

एखादा विचार सारखा मनात ठसठसावा...

तशी नसानसांत भिनत राहते कविता ,

कधी व्यक्त, कधी अव्यक्त होत राहते कविता 

ज्वालामुखी बनून हृदयात, उसळत राहते कविता !

तर कधी भावनांचा पाऊस घेऊन, नवविचार पेरते कविता ...

दुखत असते कविता आतल्याआत , कागदावर उतरवली गेली नाही तर...

मनांगणाच्या उंबरठ्यावर सजते , कधी शब्दसुमनांची जर ,

नाहीतर उगाचच कधी उचंबळून येते ,अल्लड पोरासारखी खोडकर

कोणी आठवण काढावी अवेळी , तसा अनैच्छिक उचकीतला स्वर !

धुसफुसत राहणाऱ्या मौनातला....स्पष्ट आवाज...

अबोल,मुक्या शब्दांचा... आक्रोश असते कविता ,

न देता येणाऱ्या उत्तरांची अस्वस्थतता ,तडफड असते कविता 

वर्षानुवर्षे गोठलेल्या ताणावरचं..औषध असते कविता 

जीवनाला थकलेल्या माणसाची,हिंमत असते कविता !

मेंदूतल्या आभाळातून.. संवेदनांच्या सागरात पोहोचलेली पहिली ओळ सुंदर...

तुझ्या-माझ्यातलं संभाषण सुरू होत.. कापून संपलेलं अंतर ,

समोरून, पाठीमागून आलेल्या निंदेला , धारदार पंक्तीचां वार खोलवर

कधीतरी मरगळ दूर करणारी ,कौतुकाची थाप पाठीवर !

आत्म्याच्या गर्भात नियमित... रूजत,फुलत प्रसवते...

कुठल्याही परिस्थितीत...झाशीच्या राणीच्या रूपात ठाम उभी असते कविता ,

सन्मान, आदर,आदर्श, टिकवून असते कविता

जुनी ओळख पुसत नव्याने जन्म घेत असते कविता

माझ्याच काळजातील घावात , दरवेळी माझीच रुतून बसते कविता !