നിശ

പകലൊളി മങ്ങിയനേരം 

പറവകൾ കുടണയുന്നൊരു നേരം 

ആദിത്യൻ സമുദ്രത്തെ 

ചുംബിച്ചതിലലിയുന്ന അസുലഭനിമിഷം 

എല്ലാ സായാഹ്നങ്ങളും ഇത്രെമേൽ 

സൗന്ദര്യം നിറഞ്ഞതായിരുന്നില്ല.

പശ്ചിമ ചക്രവാളമെൻ ആത്മാവിനെ 

മന്തികരിച്ചു ;ഞാനീ 

ലോകത്തിലെവിടെയെന്നും ഞാനാരെന്നും 

ഞാൻ മറന്നു കഴിഞ്ഞു.

ചുറ്റും തണുത്ത കാറ്റ്‌; കഴിഞ്ഞുപോയ 

പകലിന്റെ എല്ലാ ദുർഭൂതങ്ങളും 

ആ ചക്രവാള ശോഭയിൽ മുങ്ങിത്താണു.

ഇനിയുള്ള നിശ നിലാവിന് സ്വന്തം 

വെള്ളി വെളിച്ചവും ഒപ്പം കണ്ണുചിമ്മും 

നക്ഷത്ര ലോകവും ഈ രാത്രിയെ 

ഒരു മായാലോകത്തിലാഴ്ത്തി ..

മനസ്സിലെ ആഗ്രഹങ്ങളെ ഒരു 

വർണ്ണചരടിൽ കോർത്തു ഞാൻ എൻ 

ആകാശക്കോട്ടയിൽ കാഴ്ചദ്രവ്യമായി 

സമർപ്പിച്ചിടാം , രാത്രിയാമത്തിൽ 

കിനാക്കളായി അവ പുനർജ്ജനിക്കട്ടെ.