વિદાય

આવજો આવજો વા’લી બા ! હો વા’લી બા !

કે એકવાર બોલ, ભલે ભાઈ તું જા !

પાછલી તે રાતને પે'લે પતરોડિયે

ઝબકીને તું જ્યારે જાગે

રે મા ! ઝબકીને તું જયારે જાગે !

ઓસીકે પાંગતે ફેરવતાં હાથ તુંને

પડખું ખાલી લાગે હો મા !

મા ! મા ! મા !

માડી મને પાડજે હળવા સાદ

પડઘો થઈ હું દૈશ જવાબ—આવજો

તારા હૈયા તે પરે ખેલવા ને ગેલવા

આવું બની હવાનો હિલોળો

મા ! હવાનો હિલોળો;

લાંબી લટોમાં રમું ઓળકોળાંબડે

ગૂંથશે તું જ્યારે અંબોડો હો મા !

મા ! મા ! મા !

માડી ! તારો ઝાલ્યો હું નહિ રે ઝલાઉં

ચાર પાંચ ચુમી ભરી ચાલ્યો જાઉં—આવજો

ચંદન-તળાવડીનાં નીર મહીં ના’તી

જોઈ જૈશ હું તને જ્યારે

રે મા ! જોઈ જૈશ હું તને જ્યારે;

મોજું બનીને તારે અંગેઅંગ મ્હાલીશ

તોય મને કોઈ નહિ ભાળે હો મા !

મા ! મા ! મા !

માડી મારી છલછલ છાની વાત

સાંભળીને કરજે ના કલપાંત—આવજો

આષાઢી રાતની મેહુલિયા–ધારનું

ઝરમર વાજું વગાડું

હો મા ! ઝરમર વાજું વગાડું,

બાબુડિયા બેટડાને સંભારી જાગતી

માડી ! તુંને મીઠડી ઊઘાડું હો મા !

મા ! મા ! મા !

માડી હું તો વીજળીનો ઝબકારો

કે જાળીએથી 'હાઉક !'

કરી જૈશ હું અટારો—આવજો

આકાશી ગોખનો ટલમલ તારલો

થૈને બોલીશ : બા ! સુઈ જા,

રે મા ! થૈને બેલીશ : બા ! સુઈજા;

ચાંદાનું કિરણ બની લપતો ને છપતો તુંને

ભરી જૈશ એક બે બક્કા હો મા !

મા ! મા ! મા !

માડી તું તો ફેરવીને ગાલે હાથ

નાખજે નવ ઊંડો નિઃશ્વાસ—આવજો

ઝબલું ટોપી લઈને માશીબા આવશે

પૂછશે, ક્યાં ગયો બચુડો ?

રે મા ! પૂછશે ક્યાં ગયો બચુડો ?

કે'જે કે બેન, બચુ આ રે બેઠો

મારી આંખ કેરી કીકીઓમાં રૂડો

હો બેન ! મારે ખોળલે ને હૈયા માંય

બાળ મારો બેઠો છે સંતાઈ !—આવજો