તેજપુંજ વિસ્તરે

આજ મત્ત શર્વરી ટીંપે ટીંપે અહો ! ઝરે,

તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

પદ્મદલ સહસ્ર એમ ભીતરે ખૂલે અરે,

તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

 

શું હતું જડે નહીં,ખબર કશી પડે નહીં,

શોધતા વહી જતું એ દ્ર્શ્ય સાંપડે નહીં;

શુભ્ર સ્વપ્નમય સુવાસ ચક્ષુમાં સહજ તરે,

તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

 

એજ બોલતું રહે ને એજ ડોલતું રહે

એજ સ્નિગ્ધકાળનાં પડળને ખોલતું રહે;

એજ બીજમાં રહી અહીં તહીં બધે ફરે,

તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે.

 

એક પળ ખૂલે દશેયદ્વાર ને ખબર પડે,

કંઇક રક્તમાં ઘૂંટાય મદભરેલ એજ તે;

રૂપ,ગંધ,સ્પર્શ, રસ નિગૂઢ નાદમાં ઠરે,

તેજપુંજ વિસ્તરે તિમિર ધીરે ધીરે ખરે