મૃત્યુ પ્રહરી બન્યું

બાપુના પારણાં

—ઝૂલણાં—

કોણ છે ? — મૃત્યુ છું : કેમ ટેલે અહીં ?

છે અહીં આજ મારું રખોપું.

સાંભળી મોતના બોલ માનવ હસ્યાં —

વાહવા ! ચોર પ્રહરી બન્યો શું !

મોતના હાથમાં કારમી રાતમાં

ભાઈ દેખાય કુંપા અમીનાં;

એકવીસ રાત લગ એક મટકાં વિના

મોત બાળી રહ્યું દીપ ધીના.

જાગરણ ખેંચતા મોતને નેણલે

નેવલાં આંસુનાં જોઈ ચાલ્યાં;

બોલકાં માનવી જોઈ વિસ્મય થયાં

પૂછતાં મોતને, કેમ રો 'લ્યા !

લાખ જીભે તમે લાદિયા માનવી!

મોહરે શિર બદનામી-બોજા,

વાંક મારે દઈ પારકે પાય જૈ

કરગર્યાં કેમ કંગાલ સોજાં !

'મરી જશે ! મરી જશે! મેલી દો બાપજી!'

બોલતાં જીભ શાને ન કરડી !

લોહીલોહાણ હૈયે રડી હું રહ્યું :

કાળ મલકી રહ્યો મૂછ મરડી.

મારનારી તમારી હશે દીનતા-

નામ મારું નકામું દુણાશે.-

એ ભયે માનવી ! જાગું છું, પ્રાર્થું છું,

નાથ ! કયારે હવે પ્રાત થાશે ?