દુકાળ

અવની ઉપર આવ્યો ધરીને જોગી વેશ જટાળો,

આણ ફેલાવી દશે દિશાએ વરતાવે એ કેર કાળો,

લીલી ચાદર ધરિત્રીની એણે દીધી ક્રોધ કરી બાળી,

આગમન એનાં થયાં ત્યાં તો સૂની દિશાઓ ભાળી,

જળરાશિને હરી ગયો એ મેઘ કરતોને કંજૂસાઈ,

ત્રાહિમામ હરકોઈ પોકારે જળની તાણ છે ભાઈ,

મૂંગા પશુ મોતના શરણે માનવને પણ અકળાવે,

પૂછ્યું શું છે નામ તારુ? દુકાળ મુખથી એ કહાવે.