દીકરી

માણસાઈ જુઓ, આજે મરી પરવારી છે,

દીકરીઓની હરક્ષણ આબરૂ લુંટાઈ રહી છે;

કબર સમાં બની ગયા છે માણસોના હ્યદય,

સ્વાર્થતાની જ્વાળાએ માનવતાને બાળી મૂકી છે.

માણસાઈના મહેલોમાં આગ લાગી રહી છે,

હર ઈન્સાનોને દીકરાની ભૂખ લાગી છે;

ક્યારે વિચાર્યું છે એ જનનીએ શમણામહીં ?

એ પણ કદીક કોકની વહાલી દીકરી હતી !

શાને પામવા ચાહે છે એ ગોદ એ દીકરાઓને?

જેણે જનનીની કૂખને કબ્ર બનાવી દીધી છે!

કેમ બની ગયું છે સમશાન સમું માનું તનબદન?

રોશન કર્યું છે જગત જેણે સ્વર્ગ સમું !

અગર ન  જોઈએ  દીકરી જીંદગીમાં કોઈને,

તો સપ્તપદીના ફેરા લગાવી માણસાઈ ન લજવજો.