ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ ଭଗବାନ ସାହୁ ଲେଖୁଛି

॥ ଆଜ୍ଞା ! ମୁଁ ଭଗବାନ ସାହୁ ଲେଖୁଛି ॥

" ଆଜ୍ଞା ମୁଁ ଭଗବାନ ସାହୁ ଲେଖୁଛି । କହିବାକୁ ମୋର ଆଉ ବଳ ନାହିଁ । ସ୍ବରଟାବି ଥକିପଡିଲାଣି । ସେଥିରେ ପୁଣି ମୋ କଥା ଶୁଣିବାକୁ କେହି ନାହାନ୍ତି । ସେଇଥି ପାଇଁ ଆଜି କିଛି ଲେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରୁଛି । ଆଜିମୁଁ ଲେଖୁଛି ମୋ ମନର କଥା । ମୋ ହୃଦୟର ଭାଷା । ଥର ଥର ହାତଟା ଆଉ ମୋର ବୋଲମାନୁନାହିଁ । ସେହିଥିରେ କାହିଁକି କେଜାଣି ମନ ବାରମ୍ବାର କହୁଛି କିଛି ଲେଖିବାକୁ । ନବେ ବର୍ଷ ବୟସରେ ହାତଟା ଚାଲୁଛି ସେହିଟାହିଁ ପ୍ରଭୂଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ । କିଛି ପାପ ବୋଧହୁଏ ମୁଁ କରିଛି । ସେଇଥିପାଇଁ ମୋ ସମୟର ସଂସାର ପାଇଁ ମୁଁ ପାଲଟିଯାଇଛି ଗୋଟିଏ ଯୁଗାନ୍ତର ଶେଷ ଖୁଣ୍ଟ । ବାପା ମା ଭାଇ ଭଉଣୀ କକା ଖୁଡୀ ପତ୍ନୀ ସହପାଠୀ ସମସ୍ତେ ଆର ପୁରକୁ ଚାଲିଗଲେ ସମୟ ଆଉ ସ୍ମୃତିର ଆଶାବାଡିଟାକୁ ମୋ ହାତରେ ଧରାଇଦେଇ । ମୋ ସ୍ମୃତିର କାନ୍ଧରେ ଆଜି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୋ ସମୟର ବିଗତ ସଂସାର । ଆଜିର ସମୟ ପାଇଁ ମୁଁ ଗୋଟେ ଅଲୋଡା ଅଖୋଜା ସାମଗ୍ରୀଟିଏ । ତିନି ପୁଅ ଆଉ ଚାରିଝିଅ ଥାଉଥାଉ ମୁଁ ଆଜି ବର୍ତ୍ତମାନର ଦୁନିଆଁରେ ପୁରାପୁରି ଏକା । ଏକଦା ନିଜ ସଂସାରର ବୋଝଟା ଉଠାଇ ଉଠାଇ ଆଜି ନିଜେ ସଂସାର ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ବୋଝ ପାଲଟି ଯାଇଛି । ବହୁତ ଡର ଲାଗୁଛି ଏକାଏକା । ନବେ ବର୍ଷର ଏ ପରିଚିତ ଦୁନିଆଁଟା ଆଜି କାହିଁକି ମୋତେ ଅଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ଲାଗୁଛି । ପୁଅ ଝିଅ ସମସ୍ତେ ମୋପାଇଁ ଆଉ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଚିହ୍ନା । କାହାକୁ ଆଶ୍ରାକରି ଚାଲିବି ? କାହାକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚିବି ? ଏକଦା ମନରେ ଥିବା ମରଣ ଭୟଟା କେଉଁ ଦିନରୁ ପାଶୋରି ସାରିଲିଣି । ଆଜି ମୃତ୍ୟୁ ଖୋଜିଲେବି ସେ ମୋସହ କାହିଁକି କେଜାଣି ଲୁଚକାଳି ଖେଳୁଛି ? ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁଟା ଭୟଙ୍କର ଆଉ ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ । ହେଲେ ମୋତେ ଆଜି କିଏ ପଚାରନ୍ତା କି ! ମୁଁ କହିଥାନ୍ତି ଆଜି ମୋପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁଟା ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଆଉ ଆନନ୍ଦଦାୟକ । ଆଜି ମୃତ୍ୟୁଟା ମୋପାଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ନୁହେଁ ଜୀବନଟା ଗୋଟିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରିମନେହେଉଛି । ମୃତ୍ୟୁତ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ମୁକ୍ତିର ବାଟ ମୋପାଇଁ । ସତରେ ଜୀବନଟା ଗୋଟିଏ ମୃଗତୃଷ୍ଣା । ଜୀବନସାରା ଗୋଟିଏ ମିଥ୍ୟାକୁ ନେଇ ମୁଁ ବଞ୍ଚି ଥିଲି । ବଞ୍ଚି ଥିଲି ଏହି ଆଶାରେ ଯେ ମୁଁ ଯାହାକରୁଛି ମୋ ପରିବାର ପାଇଁ । ଏହିମାନେ ହିଁ ମୋ ବଳ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭୁଲ୍ । ଏ ସଂସାରରେ କେହି କାହାରି ନୁହେଁ । ସମସ୍ତେ ଏକାଏକା । ନିଜ ପେଟକାଟି ବଡକରିଥିବା ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଅଯଥା ଖର୍ଚ୍ଚର ବୋଝ । ମୁଁ କଣ ଜାଣିଥିଲି ଯେଉଁ ମାନଙ୍କପାଇଁ ମୁଁ ମୋଭାଗର ହସ ସୁଖ ଆରାମ ଆଉ ଆନନ୍ଦକୁ ବଳିଦେଇଛି ସେହିମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୋ ବଞ୍ଚିବା ଟା ଦିନେ ଦୁଃଖର କାରଣ ହେବ ବୋଲି । ଦୁନିଆଁର ସବୁ ପୁତ୍ର ଅଜାତଶତ୍ରୁ ହୋଇପାରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପିତା ତ ପିତା । ନା ତାର କାନ୍ଦିବାର ଅଧିକାର ଅଛି ନା ଘୃଣାର । ତା ଜୀବନତ କଟିଯାଏ ଆଲିଙ୍ଗନରେ । କେବେ ପୁତ୍ରକୁ ତ କେବେ ପତ୍ନୀକୁ କେବେ ପୌତ୍ରକୁ ତ କେବେ ପରିଜନଙ୍କୁ ପୁଣି କେବେ ସୁଖକୁ ତ କେବେ ଦୁଃଖକୁ । ପିତା କେବେ ହିସାବ ରଖିନି ତା ତ୍ୟାଗର । ସେତ କେବଳ ହିସାବଟା ଶୁଣିଥାଏ ତା ସନ୍ତାନଙ୍କ ମୁଖରୁ । ସାନବେଳେ ପିଲାମାନେ ନିଜେ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚକଲେ ଆଉ ବଡ ହେଲାପରେ ପିତାଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚକଲେ ? ବାଃରେ ସମୟ ! ତୋର ହିସାବବି ମାନିବାକୁ ପଡିବ । ସବୁ ହିସାବ ଭିତରେ ମୋ ଜୀବନର ହିସାବଟା କାହିଁକି ସାରିଦେଉନି କେଜାଣି ? ଏ ଜୀବନ ରୂପି ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆଉ ବଞ୍ଚି ହେଉନି । କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ? ନିଜ ହାତରେ ନିଜର ସବୁ କାମ କରିପାରିବା ଭଳି ଯୌବନର ବଳ ଆଉ ମୋ ପାଖରେ ନାହିଁ । କେତେଦିନ ପର ହାତକୁ ଚାହିଁଥିବି । ସାନ ବେଳେ ମୋପିଲାଙ୍କୁ ସିନା ହାତଧରି ଚାଲିବା ଶିଖାଇଥିଲି, ଖାଇନପାରିଲେ କ୍ଷୀରରେ ରୁଟି ଚକୁଟି ଖୁଆଇଦେଉଥିଲି, ପିଲାଙ୍କର ଶୁଖିଲା ମୁହଁରେ ହସ ପାଇଁ ନିଜ ତାଳିପକା ସାର୍ଟଟା ପିନ୍ଧିଦେଇ ନୂଆ ବହି ଖାତା କିଣିବାପାଇଁ ଟଙ୍କା ବଢାଇଦେଉଥିଲି ; ହେଲେ ଆଜି ମୁଁତ ଆଉ ସାନପିଲା ହୋଇଯାଇନାହିଁ ଯେ ସେମାନେ ମୋ ହାତଧରି ଚାଲିବା ଶିଖାଇବେ , ମୋ ପାକୁଆ ପାଟିପାଇଁ ହୋଟେଲର ନାନ୍ ପୁରୀ ବଦଳରେ ହାତ ତିଆରି ନରମ ରୁଟି ଖଣ୍ଡେ କରିଦେବେ , ମୋ ମନର ଖୁସିପାଇଁ ପୁରା ପରିବାର ଏକାଠି ହୋଇଯିବେ ! ସେମାନେ ପରା ଏହା ଭିତରେ ବଡ ହୋଇଗଲେଣି । ଏତେବଡ ହୋଇଗଲେଣିଯେ ମୋତେ ତାଙ୍କ ହାତ ଧରିବାକୁ ଭୟଲାଗୁଛି ; ଭୟ ଲାଗୁଛି ତାଙ୍କୁ କହିବାକୁ ଯେ ବାପାରେ ଦେହଟା ଭଲ ଲାଗୁନି ; କାଳେ ମୋ ଦେହ ଖରାପ କଥାଟା ଶୁଣି ତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ହସ ଲିଭିଯିବ ! ଭୟ ଲାଗୁଛି କାଳେ ମୋପାଇଁ ଅଧିକ ଖର୍ଚ୍ଚଟା ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ କଳହର କାରଣ ହୋଇଯିବ ! ଭୟ ଭୟରେ ବିତୁଛି ସମୟ । କଣ କରିବି ? କେଉଁଆଡେ ଯିବି ମୁଁ ମୋର ଏହି ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ । ବଡ ପୁଅ କହୁଛି ସାନକୁ ବେଶୀ ଗେହ୍ଲା କରି ତାପଛରେ ବହୁତ ଟଙ୍କା ସାରିଦେଇଛ ଆଉ ମୋ ଦରକାର ବେଳେ ଟଙ୍କା ଦେଉନ । ସାନ କହୁଛି ଚାକିରି ନାହିଁ ମୋର । ମୁଁ ଘର ଚଳାଇବାକୁ ଟଙ୍କା ଦେଇପାରିବି ନାହିଁ । ମଝିଆଁ ପୁଅଟା ଆଜିକୁ ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ହେଲା କାହିଁକି କେଜାଣି ଆଉ କଥା ହେଉନାହିଁ । ଆରେ ନବେ ବର୍ଷର ବୁଢା ଗଛଟା ପାଖରୁ ଆଉ କେତେ ଆଶା କରୁଛ ? ଏବୟସରେ ଖାଲି ଯାହା ପେନସନ୍ ରୂପକ ଛାଇଟିକିଏ ଛଡା ମୁଁ ଆଉ କଣ ଦେଇପାରିବି ! କାହାକୁ ବେଶୀ ତ କାହାକୁ ଦେବାରେ ଟିକିଏ କମ୍ ହୋଇଯାଇଥିବ । ହଁ ହଁ ସେଇଟା ମୋର ବିରାଟ ଏକ ଅପରାଧ । ଭଲ ହୋଇଛି ବୁଢୀଟା ଆଗ ଚାଲିଯାଇଛି । ନଚେତ୍ ଏମାନେ ତାକୁ ମଧ୍ୟ ହିସାବ ମାଗିଥାଆନ୍ତେ ତା ଛାତିଚିରି ପିଆଇଥିବା କ୍ଷୀରର । ମାଗିଥାଆନ୍ତେ ହିସାବ କାହାକୁ କେତେ କମ୍ ଦେଇଥିଲୁ ଆଉ କାହାକୁ କେତେ ଅଧିକ ପିଆଇଥିଲୁ ! ସତରେ କେତେ କଷ୍ଟ ପାଇନଥାନ୍ତା ସିଏ ! ମୋ ପିଲାବେଳେ ମୁଁ ଗପଟେ ଶୁଣିଥିଲି । ଗଛ ଆଉ କାଠୁରୀଆ ଗପ । କାଠୁରୀଆର ସୁଖ ପାଇଁ ଫୁଲ, ଫଳ, ପତ୍ର, ଡାଳ ଆଉ ଗଣ୍ଡି ସବୁ ତାକୁ ସମର୍ପିଦେଲା କୌଣସି ଆଶା ନରଖି । ଖାଲି ଯାହା ମୂଳଟା ଥିଲାଯେ ତାକୁବି କାଠୁରୀଆ ଜାଳିଦେଲା ଶୀତରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଁ । ସବୁ ସରିଗଲାପରେ କାଠୁରୀଆଟି ଗଛର ମୂଲ୍ୟ ବୁଝିପାରିଲା । ମୋରବି ଆଜି ଠିକ୍ ସେହି ଗଛର ମୂଳ ପରି ଅବସ୍ଥା । ସେଦିନ କାଠୁରୀଆ ସିନା ବୁଝିଗଲା ଗଛର ମୂଲ୍ୟ କିନ୍ତୁ ଏ ମୂଳଟା ଜଳିଗଲାପରେ ଦୁନିଆଁ ମୂଲ୍ୟଟା ବୁଝିବ ନା ନାହିଁ କେଜାଣି ! କାହିଁକିନା ଆଜି ଏଦୁନିଆଁ ଶିଖାଇଦେଇଛି ମୂଲ୍ୟର ପରିଭାଷା । ଏବେ ମୋ ପିଲାଙ୍କ ଆଖିରେ ମୂଲ୍ୟ ହିଁ ସବୁକିଛି । ତେଣୁ ମୋପରି ଗୋଟିଏ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଜୀବର ବଞ୍ଚିବା କେତେ ନା ମରିବା କେତେ ! ତେବେ ସବୁଥିରେ ମୂଲ୍ୟ ଖୋଜୁଥିବା ଆଜିର ପିଢୀ କଣ ଦେଇପାରିବ ମୋ ଅସୁସ୍ଥ ପିଲାଙ୍କପାଇଁ ରାତି ପରେ ରାତି ମୋ ଆଖି ହଜାଇଥିବା ନିଦର ମୂଲ୍ୟ , ଦେଇପାରିବ ଅନ୍ତରର ବେଦନା ଉପରେ ଖେଳିବୁଲୁଥିବା ମିଥ୍ୟା ହସଟାର ମୂଲ୍ୟ , ନିଅଣ୍ଟିଆ ଘରଟାର ବାହାରେ ପତଳା କମ୍ବଳତଳେ ବିତାଇଥିବା ଅସଂଖ୍ୟ ହାଡଭଙ୍ଗା ଶୀତରାତିର ମୂଲ୍ୟ , ସାରାଦିନ ଅନ୍ୟର ଆଦେଶ ଶୁଣିଶୁଣି ରାତିରେ କ୍ଳାନ୍ତ ମନ ଆଉ ଶରୀରଧରି ପିଲାଙ୍କୁ ଦେଇଥିବା ଶିକ୍ଷାର ମୂଲ୍ୟ । ନା ଏହାର କୌଣସି ମୂଲ୍ୟନାହିଁ । କି ମୂଲ୍ୟ ଆକଳନ କରିବେ ଏହାର ଆଜିର ପିଢୀ । ମୂଲ୍ୟଟାତ ସବୁବେଳେ ସ୍ବାର୍ଥ କୈନ୍ଦ୍ରୀକ । ତେଣୁ ମୋର ଲୋଡା ନାହିଁ ମୂଲ୍ୟ । ମୁଁତ ମାଗୁନାହିଁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି କି ଭୋଗ ବିଳାସ । ମୁଁତ ଚାହିଁଥିଲି ଟିକିଏ ହସ ପିଲାଙ୍କ ମୁହଁରେ ; ଶୁଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ମୋସହ ପଦିଏ ମିଠାକଥା ; ମାଗୁଥିଲି ତାଙ୍କର ବ୍ୟସ୍ତତା ଭରା ଜୀବନରୁ କିଛି ସମୟ ମୋସହ ବିତାଇବା ପାଇଁ , ଦରକାର କରୁଥିଲି ମୋ ସନ୍ତାନ ମାନଙ୍କ ପାଖରୁ ତିରସ୍କାର ବଦଳରେ ଟିକିଏ ଆଲିଙ୍ଗନ । ଏହାଛଡା ମୋର ଆଉ କୌଣସି ଅଭିଳାଷା ନାହିଁ ତାଙ୍କଠାରୁ । ନିଜ ହାତ ତିଆରି ମୋ ସ୍ବପ୍ନର ଘରେ ଆଜି ନିଜେ ମୁଁ ଶଙ୍କିତ ଭୟଭୀତ ଆଉ ଅପରିଚିତ । ବେଳେବେଳେ ଭାବେ ବୋଧହୁଏ ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ସେମାନଙ୍କୁ ପରିଚୟ କରାଇ ଏନ୍ତୁଡିରୁ ଏଦୁନିଆଁ ସହ । ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା ସାରା ଜୀବନଟା ତାଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ କମନା କରିକରି । ଆରେ ନା ନା ! ମୁଁ ପରା ଗୋଟେ ପିତା । ପିତା କଣ କେବେ ନିଜ ସନ୍ତାନର ଅମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତା କରିପାରେ ! ହେ ପ୍ରଭୂ ! ସେମାନଙ୍କୁ ସୁଖରେ ରଖ । ତାଙ୍କର ଦୁଃଖର ଏହି କାରଣଟାକୁ ଶୀଘ୍ର ଉଦ୍ଧାର କର । ଆରେ ! ଏ କାହାର ଏକ ଅଜଣା ପଦଧ୍ବନି ମୋ ହୃଦୟ ଶୁଣିପାରୁଛି ! ଏଇଟା ଆଉ ମୁକ୍ତି ନୁହେଁତ ! ହଁ ହଁ ଏଇଟାତ ମୁକ୍ତିର ପଦଧ୍ବନି । ଏଇଟା ମୁକ୍ତି । ଏଜନ୍ମରୁ ମୁକ୍ତି । ହେ ମୃତ୍ୟୁ ! ମୋତେ ଆଲିଙ୍ଗନ କର । ମୋତେ ଆଲିଙ୍ଗନ କର " । " ଆଉ ଏହାପରେ ଚିଠି ଲେଖିଥିବା ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ହାର୍ଟ ଷ୍ଟ୍ରୋକ୍ ରେ ଚାଲିଗଲେ " ବୋଲି ଚିଠି ପଢୁଥିବା ବିକାଶ ବାବୁଙ୍କୁ କହୁଥାଆନ୍ତି ସାହୁ ବାବୁ ।

ବାର ବର୍ଷତଳର ଏହି ସାଇତା ଚିଠିଟା ପଢିସାରିଲା ବେଳକୁ ବିକାଶ ବାବୁଙ୍କ ମନରେ ନିଜ ପରିବାର ପ୍ରତି ଥିବା ସମସ୍ତ ଦୁର୍ଭାବନା ଦୂର ହୋଇସାରିଥିଲା । ସେ ନିଜ ଭୁଲ୍ ବୁଝିପାରି ହସିହସି ପୁଣି ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେ ଗଲାପରେ ସାହୁ ବାବୁଙ୍କ ପତ୍ନୀ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ " କଣ ମେଡିସିନ ଦେଲଯେ ବିକାଶ ବାବୁଙ୍କର ସବୁ ରାଗ ଏକାବେଳକେ କେଉଁଆଡେ ଉଭେଇଗଲା " ? ଟିକିଏ ହସିଦେଇ ସାହୁ ବାବୁ କହିଲେ " ସେହି ମେଡିସିନ୍ ଟା ଯେଉଁଟା ଜେଜେ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଆମ ପରିବାରକୁ ଦେଇଯାଇଥିଲେ " ॥

॥ ଜ୍ୟୋତିରଞନ ସାହୁ ॥

ଡି ଆର୍ ଡି ଓ

ଚାନ୍ଦିପୁର