ରାକା ରଜନୀର ଜହ୍ନ

ସୁଦାମ ପାଣିଗ୍ରାହୀ

ରାଜା ରାଜନୀର ମଧୁର ଲଗ୍ନେ,

ତମସାରେ ବୁକୁ ଚିରି

ଉଇଁ ଆସେ ଯେବେ ଆକାଶରେ ଜହ୍ନ

ଅପରୂପ ତନୁ ଧରି l

ସାଗରେ ବକ୍ଷରେ ଭରିଯାଏ କାହିଁ

ଅଭିନବ ଉନ୍ମାଦନା ?

କାହିଁକି ନାଚନ୍ତି ଅଗଣିତ ଉର୍ମି

ଜହ୍ନ ଏଠି ଆନମନା l

କେମିତିକା ଏହି ସମ୍ପର୍କର ଭାବ

ଅବାନ୍ତର ଲାଗେ କିଛି,

ଜହ୍ନର କୌଣସି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନାହିଁ

ସାଗର ଉଛୁଲୁ ଅଛି l

କଇଁ ବି ଝୁରଇ ସରୋବରେ ଥାଇ

ଲାଗେ ବଡ଼ ଆଚମ୍ବିତ,

ଜହ୍ନ କି ବୁଝଇ ତା’ର ମନ କଥା

ସେ ବି ହୁଏ ଆହ୍ଳାଦିତ l

ସେ କାହିଁ ବୁଝିବ କଇଁର ବେଦନା

କେତେ ଗଭୀର ତା’ ପ୍ରେମ,

ଅକାରଣ ସିନା ତା’ର ସେ ଭାବନା

ମନରେ ସାଇତା ଭ୍ରମ l

ସେ ତା’ର ଆସି ଆପଣା ବାଟରେ

ଗାମଇ ଆପଣା ପଥେ,

କାହିଁକି ଅଯଥା ସମ୍ପର୍କ ଯୋଡ଼ିବ

ଅଜଣା ଅଚିହ୍ନା ସାଥେ l

କେବଳ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର ପରସ ପାଇଁକି

ସର୍ବଦା ଝୁରଇ କଇଁ l

ସେଥିଲାଗି ବୋଧେ ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନରୁ

ପ୍ରୀତି ଆଶା ମନେ ନେଇ,

ଅପଲକେ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ କଇଁ

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ପରଶ ପାଇଁ l