ପଦଟିଏ ତୋ ନାଁରେ ପ୍ରିୟା -୨୭

ମୁଁ ତୁମକୁ ପଚାରିଲି

ତୁମେ ମୋତେ କେତେ ଭଲ ପାଅ ?

ତୁମେ କହିଲ –

“ଠିକ ଯେତିକି ପକ୍ଷୀଟିଏ

ଆକାଶକୁ ଭଲପାଏ ,

ଯେମିତି ନଦୀଟିଏ ସମୁଦ୍ରକୁ ଭଲପାଏ

ସାରା ପୃଥିବୀର ଘାସ ଗାଲିଚା

ହେଉଛି ମୋ ଭଲ ପାଇବାର ପରିମାପ” ।

 

ମୁଁ ପଚାରିଲି –

ତୁମର ମୋ ପ୍ରତି ଘୃଣା କେତେ ?

ତୁମେ କହିଲ –

“ଯେତିକି ଘୃଣା ଅନ୍ଧାର ଆଲୋକକୁ କରେ ,

ଯେତିକି ଘୃଣା ତାରାମାନେ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ କରନ୍ତି ।

ସମଗ୍ର ଆକାଶର ପରିସୀମା

ହେଉଛି ମୋ ଘୃଣାର ପରିମାପ” !

ଅଶାନ୍ତ, ଉଦବିଘ୍ନ ମୋ ହୃଦୟର

ପୁନଃ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ମୋ ଆଖିରେ

ରହିଗଲା, “ଏତେ ଘୃଣା କଣ ପାଇଁ ?”

ଚୁମାଟିଏ ସହ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲ-

“ଯା’ ବିରହ ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ପାଇଁ ଅସହ୍ୟ

ସିଏ ଯଦି ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା , ଦିନ ଦିନ ହୁଏ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ତାକୁ ଘୃଣା କରିବି ନି ତ ଆଉ କଣ.. ?”