ରାହା ଦିଅ ଜୀଇଁବାର

 

ସାମାଜିକତାର

ଛନ୍ଦ ଭୁଲିଛି

       ଆଜି ଏ ମାଟିର କବି,

ନୟନ ପଟଳେ

ନାଚି ଉଠେ ତାର

      ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ଛବି।

ସଂଘାତେ ଏଠି

ସଢୁଛି ସମାଜ

      ନାହିଁ ବିଦ୍ରୋହ ସ୍ବର,

ସଂଳାପ ହୁଏ

କ୍ଷୀଣ ଦୁର୍ବଳ

      ନିସ୍ତେଜ ମସୀ ଗାର।

କାହିଁକି ହେ କବିକୁହ ?

ଦେଖିପାରୁନକି

ପୀଡି଼ତା ଜନନୀ

      ନୟନ ତଳର ଲୁହ ।

ଲେଖନୀକୁ କର

ସବଳ ସଚଳ

      ବହୁମୁଖୀ ମୁଖାଖୋଲ,

ଉଦିତ ସୂର୍ଯ୍ୟର

ରକ୍ତିମ ଆଭା

      ହେଉ ଏଠି ଝଲମଲ।

ହେ ସ୍ବାଧୀନ ଚେତା

ହୀନମନ୍ୟତା

       ଅନ୍ତରୁ କର ଦୂର,

ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ

ଧରଣୀ ବାସୀଙ୍କୁ

      ରାହାଦିଅ ଜୀଇଁବାର।

କବି ତୁମେ ଏ ମାଟିର,

ସଂସ୍କାର ଆଣ

ଲେଖନୀ ମୂନରେ

       ତୋଳି ନବ ଝଙ୍କାର।