ସ୍ଵୟଂସିଦ୍ଧା

  ପିଲାଟି ଦିନରୁ ସ୍ଵୟଂସିଦ୍ଧା ଥିଲା ମେଧାବୀ ଓ ଅତ୍ୟନ୍ତ ମେଳାପୀ।ଏହା ବ୍ୟତୀତ ବାପା,ବୋଉଙ୍କୁ ଘର କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା, ବାଡ଼ି ବଗିଚାର କାମ କରିବା, ଜେଜେମା, ଜେଜେବାପାଙ୍କ ଯତ୍ନନେବା ଥିଲା ତା'ର ନିତିଦିନିଆ କାମ। ବିବାହର ଅନେକ ବର୍ଷପରେ ସେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲା।ତାକୁ ନେଇ ଅସରନ୍ତି ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ ବାପା। ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ପାତ୍ରୀ ଥିଲା ସେ।ଅତି ଆଦରରେ ସମସ୍ତେ ତାକୁ ସିଦ୍ଧି ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ।

  ତା'ର ବାପା ଅଟୋ ରିକ୍ସା ଚଳାଉ ଥିଲେ।ବୋଉ ଥିଲା ସୁଗୃହିଣୀ। ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ସେ ଜେଜେମା, ଜେଜେବାପାଙ୍କୁ ଭାଗବତ ଶୁଣାଉଥିଲା।ବାପା ଭାବୁଥିଲେ ସିଦ୍ଧି ଭଲ ପାଠ ପଢିବ।ସବୁ କାମରେ ଅଭିଜ୍ଞତା ହାସଲ କରିବ। ସର୍ବୋପରି ଭଲ ମଣିଷଟିଏ ହେବ। ଜେଜେମା କିନ୍ତୁ କହୁଥିଲେ,"ହ । ମାଈକିନିଆ ଝିଅଟା। ପାଠପଢା ବେଶି ଦରକାର କ'ଣ?ଝିଅ ଯେତେ ଅଧିକ ପାଠୋଈ ହେବ, ବାହାଘରରେ ସେତେ ଅଧିକ ଖର୍ଚ୍ଚ। ଯଦି ଘର ସମ୍ଭାଳିବା କାମ ଶିଖିଗଲା, ତେବେ ଢେର୍। ନ ହେଲେ ଶାଶୁଘରେ,ବୋପାଘରର ନାକ କଟେଇଦେବ। " ବୋଉ କିନ୍ତୁ କେବେ କୌଣସି କଥାରେ ପ୍ରତିବାଦ କରୁନଥିଲା। ବରଂ ତାକୁ ସବୁ କାମରେ ଉତ୍ସାହିତ କରୁଥିଲା।

      ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ବାର୍ଷିକ ହାଇସ୍କୁଲ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ କଲାପରେ ବାପା ତାକୁ କଲେଜରେ ପଢାଇବାକୁ ସାହସ କରିନଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସିଦ୍ଧିପାଇଁ ସି.ଟି. ଟ୍ରେନିଂର ଫର୍ମ ନେଇକି ଆସିଥିଲେ। ଏହାକୁ ଦେଖି ଖୁବ୍ ଖୁସିଥିଲା ସିଦ୍ଧି। ଟ୍ରେନିଂ ପରେ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ସେ ପଢେଇବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯିବ, ସେମାନଙ୍କ ସହ ହସିବ, ଖେଳିବ ଭାବିଲା ବେଳକୁ ଆନନ୍ଦରେ ତା' ଗୋଡ ତଳେ ଲାଗୁ ନଥିଲା।

      ନିଜ ଗାଆଁ ପାଖ ଟ୍ରେନିଂ ସ୍କୁଲରେ ନାମ ଲେଖାଇଲା ସେ। ସାଇକେଲରେ ପାଞ୍ଚ କିଲୋମିଟର ଯିବା ଆସିବା କରିବାକୁ କଷ୍ଟ ଲାଗୁ ନଥିଲା ତାକୁ। ଖୁବ୍ ମନଦେଇ ସବୁ କାମ ଶିଖୁଥିଲା ସେ।

   ଦିନକର କଥା। ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟ।ଟ୍ରେନିଂ ସାରି ସାଇକେଲରେ ଫେରୁଥିଲା ସିଦ୍ଧି। ହଠାତ୍ ବୁଲା କୁକୁର ଦୁଇଟା କାମୁଡ଼ା କାମୁଡ଼ି ହୋଇ ତା' ସାଇକେଲ ଆଡ଼କୁ ମାଡ଼ି ଆସିଲେ। ଭାରସାମ୍ୟ ହରାଇ ସାଇକେଲରୁ ରାସ୍ତା କଡ ଖାଲ ଭିତରକୁ ଛିଟିକି ପଡ଼ିଲା ସେ। ପଛରେ ଆସୁଥିବା ତା' ସହପାଠୀ ଯୋଗେଶ୍ୱର କାଳ ବିଳମ୍ବ ନ କରି,ଖାଲ ଭିତରକୁ ପଶି ଉଠେଇ ଆଣିଲେ ତାକୁ। କୌଣସି ବାହାର ଲୋକର ଆତ୍ମୀୟତା  ପ୍ରଥମ କରି ଅନୁଭବ କଲା ସେ। ଯୋଗେଶ୍ୱର ସ୍ଥାନୀୟ ମେଡ଼ିକାଲକୁ ନେଇ ଡ୍ରେସିଂ କରାଇ ସିଦ୍ଧିକୁ ଘରେ ନେଇ ପହଞ୍ଚିଲେ। ତା'ର ଏ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ବୋଉ ଓ ଜେଜେମା କାନ୍ଦି ଉଠିଲେ।ଜେଜେମା  ଅଜସ୍ର କଲ୍ୟାଣରେ ପୋତି ପକେଇଲେ ଯୋଗେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଓ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଅଜସ୍ର କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲେ।

       ସେହିଦିନ ପରଠାରୁ ପ୍ରାୟ ଯୋଗେଶ୍ୱର ସିଦ୍ଧିର ଘର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ,ତା' ସହିତ ଆସୁଥିଲେ।ଚା, ଜଳଖିଆ ଖାଇବା,ବୋଲହାକ କରିବା ,ଯୋଗେଶ୍ଵରଙ୍କ ସବୁଦିନିଆ ଅଭ୍ୟାସରେ ପଡ଼ିଯାଇଥିଲା। ସଫଳତାର ସହ ଦୁହେଁ ଟ୍ରେନିଂ ଓ ଚାକିରୀପାଇଁ ଥିବା ପ୍ରବେଶିକା ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥିଲେ। ସିଦ୍ଧିକୁ ତା'ର ଘର ପାଖରେ ଥିବା ସ୍କୁଲରେ ଚାକିରୀ ମିଳିଗଲା କିନ୍ତୁ ଯୋଗେଶ୍ୱରକୁ ପ୍ରାୟ କୋଡିଏ କିଲୋମିଟର ଯିବା ଆସିବା କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। 

    କେବେ, କେମିତି ଛୁଟିଦିନରେ ସିଦ୍ଧି ଘରକୁ ଆସୁଥିଲେ ଯୋଗେଶ୍ୱର।ଥରେ ଜେଜେମା ସୁବିଧା ଦେଖି ସିଦ୍ଧି ସହ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଉଠାଇଲେ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଆଗରେ।ଏ ସୁଯୋଗକୁ କେଉଁ କାଳରୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ ସେ। ଦୁଇ ପରିବାର ଚିରକାଳ ପାଇଁ ବନ୍ଧୁ ହେବାର ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲେ।

     କିନ୍ତୁ ବିଧିର ବିଧାନ ଥିଲା ବିଚିତ୍ର। ଥରେ ସ୍କୁଲରେ ପହଞ୍ଚିଲାପରେ ସିଦ୍ଧି ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲା, ପଛରୁ ଟ୍ରକ୍ ଧକ୍କାଦେବାରୁ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଘଟଣାସ୍ଥଳରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଛନ୍ତି। ତା' ପାଦ ତଳୁ ମାଟି ଖସି ଯାଉଥିଲା ଯେପରି। ତଥାପି ଛାତିକୁ ପଥର କରି ସେ ତୁରନ୍ତ ଘରକୁଯାଇ ବାପାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଯୋଗେଶ୍ୱର ଘରେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖିଲା, ଯୋଗେଶ୍ୱରର ପ୍ରାଣହୀନ ଶରୀର ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛନ୍ତି ତା' ମାଆ।ଯୋଗେଶ୍ୱରଙ୍କ ବାପା ନୀରବ, ନିର୍ବାକ୍।

   ସିଦ୍ଧି କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ କହିଲା," ମା, ଦିନେ ତୁମ ପୁଅ ମୋତେ ବଞ୍ଚେଇ ଥିଲେ। ମୁଁ ତାଙ୍କପାଇଁ କିଛି କରି ପାରିଲିନି। ମୁଁ କ'ଣ ତାଙ୍କ ଜାଗା ନେଇ ପାରିବିନି?ଏ ଘରକୁ ଦିନେ ମୁଁ ବୋହୂ ହୋଇ ଆସିଥାନ୍ତି। ଆଜିଠାରୁ  ଏ ଘରର ଝିଅ ହୋଇଗଲି। ଏଣିକି ଦୁଇଟି ପରିବାରର ଦାୟିତ୍ଵ ମୋର।

      ସଦ୍ୟ ପୁତ୍ରହରା ମା ତାକୁ କୋଳେଇନେଲେ। ସିଦ୍ଧିର ବାପା ଛଳ ଛଳ ଆଖିରେ କହି ଉଠିଲେ," ମା! ତୋ ଭଳି ଝିଅ ପାଇ ମୁଁ ଧନ୍ୟ। ସତରେ, ତୁ ସ୍ଵୟଂସିଦ୍ଧା ।"