ମୋ ମାଆ

କଣ ଲେଖିବି ତା ବିଷୟରେ କାରଣ ଲେଖିବା ବି ତ ସିଏ ଶିଖେଇଚି।ତ୍ୟାଗ ଆଉ ମମତାର ଦେବୀ ସିଏ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତାର ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଯାର ହୃଦୟ।ଦିନେ ସେ ମୋ ଜେଜେଙ୍କର ଝିଅ ଓ ମାମୁଙ୍କ ଭଉଣୀ ଥିଲା ହେଲେ ଆଜି ଆମ ଘରର ବୋହୂ ବାପାଙ୍କର ଲାସ୍ୟମୟୀ ପତ୍ନୀ ଆଉ ମୋ ବାତ୍ସଲ୍ୟମୟୀ ମାଆ। ଏକାଧାରରେ ସବୁଭୂମିକାର ଅଧିକାରିଣୀ।

     ଦିନ ଥିଲା ସେ ବି ଅଳୀ କରୁଥିଲା, ରାଗୁ ଥିଲା ଯେତେବେଳେ ମୋ ଜେଜେଙ୍କ ଝିଅ ଓ ମାମୁଙ୍କର ଭଉଣୀ ଥିଲା ହେଲେ ଆଜି ସେ ଆମ ଘରର ବୋହୂ ! ମୋ ଜେଜେମା ପାଖରୁ ଗଞ୍ଜଣା ସହିବାକୁ ପଡୁଛି ,ବାପାଙ୍କଠାରୁ ଗାଳି,ହେଲେ କବେ ପ୍ରତିବାଦ କରିନି କି କାହାକୁ ରାଗିକି କିଛି କହିବାର ସାହସ ବି କରିନି କାରଣ କାହା ଉପରେ ରାଗିବା ସିଏ,ମନକୁ ମନ ଖାଲି କାନ୍ଦି ଦି ଏ ।

      

 ପିଲାବେଳେ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଟଳମଳ ହୋଇ ଯାଏ ମୁଁ ପଡ଼ିବ ଆଗରୁ ମୋ ହାତ ଆଗୁଆ ଆସିକି ଧରିଦିଏ।କେବେ ପୁରା ରାତି ଚେଇଁକି ମତେ କୋଳରେ ଧରିଛି ତ କେବେ ବାପାଙ୍କ ଗାଳିରୁ ମତେ ବଞ୍ଚେଇଚି କେବେ ଦେହ ଖରାପ ହୋଇଗଲା ରାତ୍ରି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ ଜଗିଛି।ନିଜ କଷ୍ଟ ଭୁଲି ଆମ ଖୁସି କଥା ଚିନ୍ତକରିଛି।କେବେ ରାଗିକି ତ କେବେ ପୁଣି ପ୍ରେମରେ ସେ ହିଁ ତ ମତେ ବୁଝେଇଛି।ସେ ହିଁ ତ କ୍ଷମାର ସାଗର ,ସ୍ନେହର ମନ୍ଦିର।ସେ ତ ସର୍ବସଂହା,ସତ୍ୟ ଶାନ୍ତି ଓ ଦାୟର ବର୍ତ୍ତା ବହ । ଶିବ ବିଷ ପାନକରି ନୀଳକଣ୍ଠ ସଜୀବ ପରି ଯିଏ ସନ୍ତାନର ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ଆକଣ୍ଠ ପାନ କରେ ତ୍ୟାଗ ସର୍ବସ୍ବ ଜୀବନରେ ଯାହାର ଦିନ ବିତେ ସେହି ତ କଲ୍ୟାଣମୟୀ ମୋ ମାଆ ଚିର ନମସ୍ୟା ।ମମତାର ରଙ୍ଗରେ ତା ପଣତକାନି ମୋ ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନେତ।ମାଆ ଏକ ଛୋଟିଆ ଶବ୍ଦ ହୋଇପାରେ ହେଲେ ତା ଭିତରେ ଲୁଚିରହିଛି ପଞ୍ଚମ ବେଦ।ମନୁ ସଂହିତା କହେ

   " ଯତ୍ର ନାର୍ଯ୍ୟସ୍ତୁ ପୂଜ୍ୟେନ୍ତେ ରମ୍ୟାନ୍ତେ ତତ୍ର ଦେବତା ,,