ଯାତ୍ରା

ଜନ୍ମ କାଳେ ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳେ

ମା ନିଆଁ ଦେଉଥିଲା ପୋହି

କୁଆଁ କୁଆଁ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠୁଥିଲେ

ଗେଲ କରି ମୋତେ ଆଉଁସି ଦେଲେ ସେ

  ତାକୋଳେ ପଡ଼ୁଥିଲି ଶୋଇ ।

 ମରଣ ପ୍ରାନ୍ତେ ଶ୍ମଶାନ କୋଳେ

ସଖା ସହୋଦର ସଭିଏଁ ଥିବେ

   ପୁଅ ଜାଳୁଥିବ ଜୁଇ

    ମୁଁ ପଡିଥିବି ଶୋଇ

  ସେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବ ନାହିଁ

  ଶେଷ ନିଦ୍ରା ହେବ ସେଇ ।

ହେଜରେ ହେଜ ମାନବ ହେଜ

   ସଂସାର ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ନୀତି ,

 ଆଗୁସାର ହୋଇ ସୁକର୍ମ କର

 ଛାଡ ପର ନିନ୍ଦା ଅପକିର୍ତ୍ତୀ ।

ଦୁଇ ନିଆଁ ମଧ୍ୟେ ରହିଛି ଜୀବନ

  ଏକଟି ଏନ୍ତୁଡି ଆରଟି ଜୁଇ

ପର ଉପକାର କରେ ଯେ ମହୀରେ

   ସେ ଚିରକାଳ ଥାଏ ରହି ।

   ଜୁଇରେ ଜୁଇ ଭୁଲିବୁ ନାହିଁ

   ମୋ ପାଇଁ ଲିଭିବୁ ନାହିଁ

 ଅନ୍ତରେ ତୋର ପାଛୋଟି ନେବୁ

  ତୋ କୋଳେ ଶୋଇବା ପାଇଁ

   ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବି ମୁହିଁ

 ମୋର ମହାଯାତ୍ରା ହେବ ସେଇ ।