ସେ ଯେବେ ଥିଲା

ସେ ସେତେବେଳେ ଥିଲା

ସେହିଁ ହିଁ ସେତେବେଳେ ଥିଲା ।

  ସେ ଏବେ ନାହିଁ ।

 ତଥାପି ସେ ସେଇଠାରେ ହିଁ

 କେବଳ ସ୍ଥାନଚ୍ୟୁତ ହୋଇଛି ମୁଁ ।

ତାର କଳା ଦେଖେ ତା'ର ଗୀତ ଶୁଣେ

   ଆଢ଼ୁଆଳରେ ରହି

କେହି ଜାଣି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ 

ସେ ଆଢ଼ୁଆଳରେ ରହି ଗୀତ ବୋଲେ ବୋଲି

କଳା ମେଘର ଧୂସର ରେଶମୀ ପର୍ଦ୍ଦାଟାଣି

 ଦୁଗ୍ଧ ଶ୍ରାବଣର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଭଳି ।

  କିଏ କହେ ସେ କଳାକାର ?

  ମୁଁ ଜାଣେ ସେ ଯାଦୁକାର ।