ଯାତ୍ରା

ଜନ୍ମ କାଳେ ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳେ

ମା ନିଆଁ ଦେଉଥିଲା ପୋହି

କୁଆଁ କୁଆଁ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠୁଥିଲେ

ଗେଲ କରି ମୋତେ ଆଉଁସି ଦେଲେ ସେ

 ତା କୋଳେ ପଡ଼ୁଥିଲି ଶୋଇ ।

 ମରଣ ପ୍ରାନ୍ତେ ଶ୍ମଶାନ କୋଳେ

ସଖା ସହୋଦର ସଭିଏଁ ଥିବେ

  ପୁଅ ଜାଳୁଥିବ ଜୁଇ

  ମୁଁ ପଡିଥିବି ଶୋଇ

 ସେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବ ନାହିଁ

 ଶେଷ ନିଦ୍ରା ହେବ ସେଇ ।

ହେଜରେ ହେଜ ମାନବ ହେଜ

  ସଂସାର ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ନୀତି  

 ଆଗୁସାର ହୋଇ ସୁକର୍ମ କର

 ଛାଡ ପର ନିନ୍ଦା ଅପକିର୍ତ୍ତୀ ।

ଦୁଇ ନିଆଁ ମଧ୍ୟେ ରହିଛି ଜୀବନ

 ଏକଟି ଏନ୍ତୁଡି ଆରଟି ଜୁଇ

ପର ଉପକାର କରେ ଯେ ମହୀରେ

  ସେ ଚିରକାଳ ଥାଏ ରହି ।

  ଜୁଇରେ ଜୁଇ ଭୁଲିବୁ ନାହିଁ

  ମୋ ପାଇଁ ଲିଭିବୁ ନାହିଁ

 ଅନ୍ତରେ ତୋର ପାଛୋଟି ନେବୁ

 ତୋ କୋଳେ ଶୋଇବା ପାଇଁ

  ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବି ମୁହିଁ

 ମୋର ମହାଯାତ୍ରା ହେବ ସେଇ ।