ତୁମର ସେ ଆଶ୍ଳେଷରେ

ବେଳେବେଳେ ମନ କହେ ହଜିଯାଆନ୍ତି 

ତୁମ ବାହୁବନ୍ଧନରେ

ସାଉଁଟି ଆଣନ୍ତି ହୃଦୟରେ ବହୁଦିନରୁ ବସାବାନ୍ଧିଥିବା

ପ୍ରୀତିର ମିଠା ଭାବନା ସବୁକୁ ।

କଳ୍ପନାର ଘନ କୁହୁଡ଼ିକୁ ଚିରି

ପ୍ରେମର ସେ ଅପୂର୍ବ ଅନୁଭବକୁ

ଛୁଇଁଯାଆନ୍ତି ସକାଳର କଅଁଳିଆ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ପରି ।

ଦଲକାଏ ପବନ ଆସି ଛୁଇଁଯାଇ

ଭରିଦିଅନ୍ତା ତୁମ ମନରେ ପ୍ରୀତିର ଶିହରଣ 

ତୁମେ ଭୁଲିଯାଅନ୍ତ ସମୟର ବାଧା ସମାଜର ବନ୍ଧନ

ଭୁଲିଯାଅନ୍ତ ଦୂରତ୍ୱର ସୀମା ସରହଦ ।

ତୁମର ସେ ଆଶ୍ଲେଷରେ

ମୁଁ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ନୀରବ, ନିସ୍ତେଜ ଅଭିସାରିକାଟିଏ ।

ନିଜ ହୃଦୟରେ ସାଇତା ଲୁହଲହୁ

ନାନା ଭାବାବେଗକୁ କାଳି କରି

ଲେଖିଦିଅନ୍ତି ଏକ ମହାକାବ୍ୟ

ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ।

ପୃଷ୍ଠା ପରେ ପୃଷ୍ଠାରେ ସଜାଇ ଦିଅନ୍ତି

ଅଭିମାନର କାହାଣୀ ଗୁଡିକୁ ।

ପ୍ରଚ୍ଛଦରେ ଆଙ୍କିଦିଅନ୍ତି ତୁମର ସେ

କଥା କହୁଥିବା ଆଖିଦୁଇଟିକୁ 

ଖୁବ୍ ଯତ୍ନ ସହକାରେ ।

ମୁଠା ମୁଠା କରି ସାଇତି ରଖିଥିବା

ପ୍ରୀତିର ଆବେଗଗୁଡିକୁ ରଙ୍ଗ କରି

ଭରିନିଅନ୍ତି ବିଶ୍ୱାସର ତୂଳୀରେ ।

ମୁଁ ଆଉ ତୁମ ଭିତରେ ସୃଷ୍ଟ

ପ୍ରୀତିର ଇଲାକାରେ

ଜହ୍ନ,ତାରାଙ୍କ ବିଚାରରେ

ଅପୂର୍ବ ସୃଜନୀଟିଏ ବୋଲି

ବିବେଚନା କରି

ଢାଳିଦିଅନ୍ତେ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ

ଅନୁରାଗର ଜୋଛନା ।

ହାଏ,ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ପାଖୁଡ଼ାଗୁଡିକ ଆପେ ଆପେ

ନିଷ୍ପ୍ରଭ ହୋଇଯାଇ

ନୂଆ ଏକ ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପର ସୁଗନ୍ଧରେ ମହକି ଉଠନ୍ତା

ଦୁହିଁଙ୍କର ଯୌବନର ଉଦ୍ଦାମତା ।

ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷାର ଘୃତରେ

ଜଳୁଥିବା ବୟସର ଦୀପାଳିଟି

ବିଛୁରି ଦିଅନ୍ତା ମୁନ୍ଦା ମୁନ୍ଦା ପ୍ରୀତିଆଲୋକ ରଶ୍ମୀ ।

ସେ ରଶ୍ମିରେ ଉଭେଇ ଯାଆନ୍ତା 

ଦୁହିଁଙ୍କର ଅକୁହା ବ୍ୟଥାଗୁଡିକ ଖୁବ୍ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ।