ସୁଖୀ ରହିବା ପାଇଁ

ସୁଖୀ ରହିବାକୁ,   ଚାହୁଁଥିଲେ ବନ୍ଧୁ,

     ଆଦରିବା କିଛି ମନ୍ତ୍ର ।

ଯେଉଁ ମନ୍ତ୍ର ବନ୍ଧୁ, ନିରାଟ ସତ୍ୟ ଯେ,

    ସାଧନା ରୂପକ ତନ୍ତ୍ର ।।

ସମ୍ପର୍କ ରଖିବା,    ମନ ମିଶୁଥିଲେ,

    ଭାଙ୍ଗେ ନା ସମ୍ପର୍କ କଦା ।

ମନ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ, ଦୁଃଖ ଆସିଯାଏ,

    ଜଳେ ଜୀବନ ସର୍ବଦା ।।

ସ୍ଥାନ ବନାଇବା,   ଇଜ୍ଜତ ପାଇବା,

    ଝୁରୁଥିବେ ସର୍ବ ଜନ ।

ଇଜ୍ଜତ ନଥିଲେ,    କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୁଏ ମନ,

    ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ସେ ଆସନ ।।

ଶୃତିର ଆକାଂକ୍ଷା, ନାହିଁ ଯାହାଠାରେ,

    ବୁଝାଇ କି ଲାଭ ହୁଏ ।

ବୃଥା ଆଶ୍ଫାଳନ,    ଦୃଢ଼ ପ୍ରବଚନ,

    ଦୁଃଖ ହିଁ ନିଜକୁ ଦିଏ ।।

ଯେଉଁ ଦ୍ରବ୍ୟ ପାକ,   ନହୁଏ ହଜମ,

    ଭୋଜନେ କି ପ୍ରୟୋଜନ ।

ଉଦରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ପୀଡା,

   ରୋଗରେ ବିତେ ଜୀବନ ।।

ସତ୍ୟର ହଜମ,   ହୁଏ ନାହିଁ ଜାର,

   ସତ୍ୟରେ ଆସଇ କୋପ ।

ତୁଛା ହେବ ନିଜ,  ମାନ ଓ ସମ୍ମାନ,

    ବୁଝାଇଲେ ଭୀମ ରୂପ ।।

ଦୁଃଖ ତ ଆସିବ, ନ ଡରିବା କେବେ,

    ଦୁଃଖ ସୁଖ ଆମ ପାଇଁ ।

ନ ଡରି ଦୁଃଖକୁ,   କରିବା ସାମନା,

    ସୁଖ ରହିଥିବ ଚାଇଁ ।।

ମୌସମ ରୂପରେ,   ଯିଏ ବଦଳଇ,

     ବଦଳାଏ ନିଜ ସାଥି ।

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ସିଏ, ଜୀବନ ପଥରେ,

    ଦୁଃଖ ଦିଆ ସେଇ ପ୍ରୀତି ।।

ପିତା ମାତା ଗୁରୁ,   ଆଉ ଗୁରୁଜନ,

    ଥାଉ ତାଙ୍କରି ଆଶିଷ ।

ଦୁଃଖ ହୁଏ ଦୂର,  ନିରୋଗ ଶରୀର,

   ମିଳଇ ଜୀବନେ ଯଶ ।।