ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ

ସ୍ଥାବରଜଙ୍ଗମ କୋଳେଇ

ସର୍ବଂସହା ଧରିତ୍ରୀ

ସାଜିଛି ପ୍ରତି ଜୀବନର

କେବଳ ଜଣେ ଧାତ୍ରୀ ।

ବନ୍ଦନୀୟା ସେ ମାଟି ମାଆ

ସହି ନାନା କଷଣ

ନୀରବେ ସକଳ ଖୁସିର

ସତେ ଅଙ୍ଗ ଭୂଷଣ ।

ସାଇତିଛି ବୁକେ ତାହାର

ନାନା ସଂପଦରାଜି

ଯାହା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ଯାହାଟି

ସିଏ ପାରଇ ଭୁଞ୍ଜି ।

ବାସ ପାଇଁ ଗୃହ ଦିଏ ସେ

ଦେହ ପାଇଁ ବି ବାସ

ପୁଷ୍ପ ସମ୍ଭାରରେ ଖଞ୍ଜିଛି

ମନୋହରା ସୁବାସ ।

ଭୂତଳେ ସାଇତି ରଖିଛି

କେତେ କେତେ ସମ୍ପଦ

ସୁନା ରୂପା ପୋଟ୍ରୋଲିୟମ

ଜଳ ଆଦି ସହିତ ।

ବୃକ୍ଷଲତା ପଶୁ ସମ୍ପଦେ

ଭରେ କୋଳେ ଜଙ୍ଗଲ

ଆହା ! କି ଶୋଭାମୟୀ ରୂପ

ନାହିଁ ତାହାର ତୁଲ ।

ଡାଳେ ଡାଳେ ପକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧନ୍ତି

ନିଜ ନିଜର ବସା

କିଚିରିମିଚିରି ଶବଦେ

ମନ ହୁଏ ସରସା ।

ମାତ୍ର ଏ ମାନବ ନିଜର

ସ୍ବାର୍ଥେ ହୁଅଇ ବଶ

ଭଲମନ୍ଦ ନବିଚାରି ସେ

ଡାକେ ନିଜର ନାଶ ।

ବୃକ୍ଷସବୁ କାଟି କରୁଛି 

ଯେତେ ଜଙ୍ଗଲ ନଷ୍ଟ

ବାସହରା ପଶୁପକ୍ଷୀଏଁ 

ହୃଦେ ଲଭନ୍ତି କଷ୍ଟ ।

ଏହି କାରଣୁ ପରିବେଶ

ଦିନୁଦିନ ଦୂଷିତ

ଧରା ପାଇଁ ଅତ୍ଯାବଶ୍ୟକ

ବୃଷ୍ଟି ଅନିୟମିତ ।

ନାନା ଖାଦ୍ୟ ଶସ୍ୟ ଫଳାଏ

ତାହାର ସୁନା କ୍ଷେତ

ଏଥିପାଇଁ ପରା ଖୋଜେ ସେ

ଉଚିତ ବୃଷ୍ଟିପାତ ।

ନିଜର ସୁଖ ସମ୍ଭୋଗରେ

ବୁକୁ ସମ୍ପଦ ସାରି

ଏ ମଣିଷ ଆଜି ଦେଇଛି

ଯେତେ ଶୂନ୍ୟତା ଭରି ।

ଅସହାୟେ ଆଜି ରୋଦନ

କରି ଧରଣୀ ମାତା

ମାନବ ପାଇଁ ବି ତଥାପି

କରୁଅଛି ସେ ଚିନ୍ତା ।

ମାଆ ପରା ସିଏ କିପରି

ସହି ପାରିବ ଦୁଃଖ

ସନ୍ତାନଙ୍କ ଶୁଭ ମନାସି

ଭରୁଥିବ ସେ ସୁଖ ।

ସର୍ବଂସହା ନାମ ତାହାର

କରୁଥିବ ସାର୍ଥକ

ସନ୍ତାନ ଅଞ୍ଚଳେ ନିଇତି

ଭରୁଥିବ ସେ ଭିକ ।

ଏତିକି ବିନତି ଚରଣେ

କରି କୋଟି ନମନ

ତା' ପଣତେ ଢାଙ୍କି ଥାଉ ସେ

ତା'ର କୋଟି ସନ୍ତାନ ।