ସ୍ପନ୍ଦିତ ହେଉ ପ୍ରାଣ

ଓଡ଼ିଆ ବଧୂ ଓଡ଼ିଆ ପୁଅ ଛାଡିଛି ଟାଣପଣ

ଓଡ଼ିଆ ଜାତି ଓଡ଼ିଆ ମାଟି ମୁଖେ ଦେଉଛି ହାଣ

ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରୀତି ପରବ ରୀତି ଓଡ଼ିଆ ସ୍ଵାଭିମାନ

ନବ ବରଷ ଅସିଛି ହେଲେ ଜାଣନ୍ତି କେତେ ଜଣ !

ପଣାସଂକ୍ରାନ୍ତି ଆସିଛି ହେଲେ ପଣାରେ ନାହିଁ ମନ

ଛେନା ନବାତ ରହିଛି ଯହିଁ ଓଡ଼ିଆ ହୃଦପ୍ରାଣ

ପକ୍ଵ ବିଲ୍ଵ ରମ୍ଭା ସପୁରୀ ରସାଳ ଇକ୍ଷୁରସ

ସାତଦରିଆ ଆରପାରିରେ ଗାଏ ଓଡ଼ିଆ ଯଶ ।

ମହାବୀରଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ ସାଥେ ଝାମୁଯାତରା ଆସେ

ମେରୁପରବ ଆଣେ ଗରବ ନବରାତ୍ରିରେ ହସେ

ଜନମମାଟି ଜନମଦାତ୍ରୀ କରିକି ଅବହେଳା

ରହିଛି କିଏ ଭଲରେ କାହିଁ କରି ବିଜାତି ମେଳା ।

ସ୍ଵଧର୍ମ ନାଶି ପରଧରମେ ରଖିଛି ଯିଏ ମନ

ଭୁଲିଛି ଯିଏ ଆପଣା ଭାଷା ଆପଣା ଖାଦ୍ୟଗୁଣ

ଉଠିଛି କେବେ ଟେକିଛି ଶୀର ଦେଖିଛ କିଏ କାହିଁ

ନବବରଷ ଆସିଛି ହେଲେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ କେହି ।

ଅସ୍ତାଚଳେ ଡୁବିବା ଆଗୁ ଓଡ଼ିଆ ରବିକାନ୍ତି

ଓଡ଼ିଆ ସବୁ ଆସରେ ଆସ ଗାଇବା ଐକ୍ୟ ଗୀତି

ଚେତନା ଆମ ହଜିଛି କାହିଁ ଭାଜିଛି କାହିଁ ମନ

ତନ୍ଦ୍ରା ହଟୁ ନୟନୁ ଆମ ସ୍ପନ୍ଦିତ ହେଉ ପ୍ରାଣ ।