ସ୍ମୃତିର ଗୋଧୂଳି

ଆକାଶର ରଙ୍ଗୀନ ବଳୟ ତଳେ

ପୃଥିବୀର ସବୁ ଋତୁକୁ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ 

ଆଂଶିକ ଆବରଣର ସଂସାରେ

ଅବୁଝା ଦିନ ବିତାଇଥିଲା ଶୈଶବ ହେଲେ 

ଅସ୍ଥିର ପାଦର ଚଞ୍ଚଳତା ଏବେ ବି ଥକନି ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଗ୍ରାସ ହେଉଥିବା କ୍ଷଣ

ବିହଙ୍ଗ ରାବରେ ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇ

ମଲାଟ ବାନ୍ଧି ଚିତ୍ରିତ କରିଥିଲା ସ୍ମୃତିକୁ

ସେଇ ସ୍ମୃତିର ମନ୍ଥନରେ ସପ୍ନିଳ ଅମୃତ

ଉପହାର ସଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥିଲା ।

ବିଷାଦକୁ ଖାତିର କରିନଥିବା ବୟସ

ଖୋଜୁଥିଲା ସାଥି ଖେଳ ଖେଳିବାକୁ

ଗୋଧୂଳିର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବି ଖେଳିଥିଲା କ୍ଷଣିକ

ଅଟକିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା କିଛି ସମୟ ହେଲେ 

ଡେଇଁ ପଡ଼ିଥିଲା ପାହାଡ଼ର ଅଗ୍ର ଭାଗରେ ।