ସଖା ଥରେ ଦିଅ ଦେଖା

ମୋର ବଡ଼ ଦେଉଳିଆ ସଖା ତୁମେ

  ନୁହେଁ ମୁଁ ତୁମର ସଖି

ପତିତଜନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ

  ବସିଅଛ ଚକାଆଖି ।

ତୁମେ ମୋର କୃଷ୍ଣ ମୁଁ ତୁମର କୃଷ୍ଣା

   ଗୋବିନ୍ଦ ନାମରେ ଭଜେ

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତୁମ ସାନିଧ୍ୟ୍ୟ ମୁଁ

  ଆକୁଳ ଅନ୍ତରେ ଖୋଜେ ।

ଭଲ ମନ୍ଦ ଦୁଃଖ ସୁଖ ସମର୍ପିଛି

  ସଖା ତୁମ ଚରଣରେ

ତୁମକୁ ଜୀବନେ ସାହାରା ଭାବିଛି 

  ମୋର ଛୋଟ ହୃଦୟରେ ।

ବଡ଼ ଦେଉଳକୁ ଧାଇଁ ଯାଏ ମୁହିଁ

  ସୁଖ ଦୁଃଖ କଥା କହିବାକୁ

ଥରେ ଦେଖିଦେଲେ ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣି

  ଭୁଲିଯାଏ ସଖା ମୁଁ ନିଜକୁ ।

ବାଇଶି ପାହାଚେ ବସିଗଲେ ଥରେ

   ସବୁ ଦୁଃଖ ମୋର ସରିଯାଏ

ନୀଳଚକ୍ର ନେତ ପତିତପାବନ

  ଦେଖିଦେଲେ ଧନ ତୋଷ ହୁଏ।

ରାଣ ଦେଉଅଛି ଶରଣ ଯାଉଛି

  ଭୁଲିବନି ସଖା ଏ ଦୁଃଖୀକୁ

ମାଗୁନାହିଁ ଅଷ୍ଟ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ହେ

  ମାଗୁଅଛି ସଖା ସ୍ୱର୍ଗଦ୍ୱାରକୁ ।