ଶୀତରାଣୀ ପାଶେ ଋଣୀ

ଯେତେବାର ଦେଖିଅଛି ଆଗରୁ ମୁଁ ନିକଟରୁ

ପ୍ରତିଥର ଶୀତରାଣୀ ଲାଗ ନୂଆ ନୂଆ, 

ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଅନୁଭବ ସବୁକୁ ଭାଷା ଶବଦେ

ମନେହୁଏ ଅସମ୍ଭବ ତୁମେ କି ଅନନ୍ଯା !

ଗଳ୍ପ କବିତା ପ୍ରବନ୍ଧ ସ୍ଫୁରେ କଣ୍ଠେ ପବନରେ

ଲେଖାଯାଏ ଭାବି ଚିନ୍ତି କଲମ କାଗଜେ,

ଅଟ ତୁମେ ଶୂନ୍ଯଦେହୀ ଆସୁଛ ମର୍ତ୍ତେ ଓହ୍ଲାଇ 

କାହାକୁ ବି ଜଣାଅନି ଠିକଣା ସଲ୍ଲଜେ ।

ସହିବାକୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦିଅ ଅପେକ୍ଷାର ଫଳ ଦିଅ 

ଅବିଶ୍ବସନୀୟ ତୁମେ ଋତୁ ଶୀତରାଣୀ ,

ପ୍ରକୃତି ସ୍ବରୂପେ ଆସି ଭରି ଦେଇଯାଅ ଖୁସି

ତୁମ ପାଶେ ସଦା ଆମେ ରହିଥିବୁ ଋଣୀ ।