ଛବି ମୁଁ ଆଙ୍କିଛି ସଖି !

ହୃଦୟର କଥା ମୁହଁରେ କହିନି ହାତରେ ଲେଖିଛି ବସି

ପଢୁଥିବ ଏକା ସରମେ ଗୋପନେ ଲାଜେଲାଜେ ଅଳ୍ପେ ହସି

ତୁମ ରୂପ ଛବି ଚପଳ ଭ୍ରୂଭଙ୍ଗୀ ମୃଦୁ ହାସ୍ୟରେଖା ଠାଣି

ଶୁଭ୍ର ବାସ ବେଶ ଘନକୃଷ୍ଣ କେଶ କୋକିଳ କଣ୍ଠର ବାଣୀ

ଘନ ଜଘନା ଗୋ ସଖି

ଭାବି ଭାବି ବସି ଛବି ମୁଁ ଆଙ୍କିଛି ଲାବଣ୍ୟ ମୂରତି ଦେଖି l

ଯଦି ହୋଇଥାନ୍ତି ଚିତ୍ରକର ଅବା ପଥର ମୂରତି ଶିଳ୍ପୀ

ଗଢ଼ିଦେଇଥାନ୍ତି  ଜୀବନ୍ତ ଊର୍ବଶୀ ରମ୍ଭା ମେନକାକୁ କଳ୍ପି

ତଳିପାଠୁ ତାଳୁ ଲଳିତ ଲାବଣ୍ୟ ଯଥା ଯୋଗ୍ୟ ଯଥାସ୍ଥାନେ

ତା ଦେଖି ଚକିତ କୁହନ୍ତ ସତତ ସମ ନ ହୋଇବେ ଜଣେ

ସାମାନ୍ୟ ମାତ୍ର  ମୁଁ କବି

ରଂଗ ତୂଳୀ କାହିଁ କାହିଁବା ନିହାଣ ଗଢିବି ତୁମର ଛବି l

ହୃଦୟ ଦେଇ ମୁଁ ତୁମ ହୃଦୟର ଭାବକୁ ଛୁଇଁଛି ଯାହା

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ ଫୁଟେଇ ଦେଇଛି ପଢୁଥିବ ବସି ତାହା

ବିଳମ୍ବ ନ କରି ଉତ୍ତର ଲେଖିବ ଫୁଲର ଶେଯରେ ବସି

ମଳୟ ପବନେ ସୁଝୀନ ବସନ ପଡୁଥାଉ ପଛେ ଖସି

ଆଗୋ ମୋ ହୃଦୟେଶ୍ବରୀ

ଚାହିଁ ବସିଅଛି ମଧୁର ସମ୍ମତି ନାହିଁ କହିବନି ଗୋରୀ ।