ସେଇ ମଧୁର ଲଗ୍ନେ

ସେଇ ମଧୁର ଲଗ୍ନେ

ଗଭୀର ମଗ୍ନେ

ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ପ୍ରୀତି ନିମଗ୍ନେ

ପ୍ରେମ ପ୍ରସୂନ ସାଥେ

ନିବିଷ୍ଟ ଚିତ୍ତେ

ବସିଥିଲା ପ୍ରିୟା ଅତି ସଂଲଗ୍ନେ ।

ଘନ କୁନ୍ତଳ ରାଶି

ମଳୟେ ହସି

ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲେ ମୋତେ ଉଲ୍ଲସି

ଭାବ ଜଳଧି ତୀରେ

ଦ୍ରୁତ ବେଗରେ

ପ୍ରେମ ଉର୍ମିମାଳା ନାଚେ ହରସ । 

କଥା ଅନେକ ବାକି

ଅଧରେ ଲାଖି

ମଧୁ କାହାଣୀର ରହିଲା ସାକ୍ଷୀ

ତିଳେ ନକହି କିଛି

ଅନେକ କିଛି 

କଥା କବିତାରେ ଦିଏ ମୁଁ ଲେଖି ।

ଦେହ ନାମକୁ ଦୁଇ

ଅଦୁରେ ଥାଇ

ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କର ହୁଅନ୍ତି ଛାଇ

ଧୀରେ ସଞ୍ଚରି ଯାଏ

ଆତ୍ମାକୁ ଛୁଏଁ

ପ୍ରୀତି ଶିହରଣ ରୋମାଞ୍ଚ ନେଇ ।

ହଜି ଯାଏ ଚେତନା

ପ୍ରେମ ସରେନା

ଦୁଇ ହୃଦେ ବହେ ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା

ଲଙ୍ଘି ଅଲଂଘ୍ୟ ପଥ

ଦୁଇଟି ଚିତ୍ତ

ସଙ୍ଗମ ଉଲ୍ଲାସେ ତେଜି ଠିକଣା ।