ସେ ଦିନର ଶ୍ରବଣ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗର ସତ୍ୟ କଥା ଇଏ

      ଏବେ ତ କାହାଣୀ ଟିଏ,

ପିତା ମାତା ସବୁ ନିଜ ସନ୍ତାନ କୁ

      ଭାବନ୍ତି ଶ୍ରବଣ ସିଏ ।

ଅନ୍ଧ ଦମ୍ପତିଙ୍କ ଏକୋଇର ବଳା

      ନାମ ଶ୍ରବଣ କୁମାର,

ପିତାମାତାଙ୍କର ସେବାରେ ଜୀବନ

      କାଟୁଥିଲା ନିରନ୍ତର ।

ପିତା ମାତା ତାଙ୍କ ଅନ୍ଧ ହୋଇଲେ ବି

      ତପସ୍ୟାରେ ଥିଲେ ରତ,

ଅନ୍ଧ ମୁନୀ ଭାବେ ଥିଲା ପରିଚୟ

      ବିଭୂ ପୂଜା ଥିଲା ବ୍ରତ ।

ପିତାମାତାଙ୍କର ଇଚ୍ଛାରେ ଶ୍ରବଣ

      ତୀର୍ଥପାଇଁ ବାହାରିଲା,

ଭାର କରି ନିଜ ପିତା ମାତାଙ୍କୁ ସେ

      କାନ୍ଧେ ବୋହି ଚାଲିଥିଲା ।

ଗହନ ଅରଣ୍ୟେ ଶୋଷ ଲାଗିବାରୁ

      ପିତାମାତା ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ,

ଭାର ରଖିତଳେ ଜଳ ଆଣିବାକୁ

      ଶ୍ରବଣ ନଦୀକୁ ଗଲେ ।

ଏହି ସମୟରେ ଅଯୋଧ୍ୟା ନରେଶ

      ନାମ ଅଟେ ଦଶରଥ,

ମୃଗୟା ବିନୋଦେ ଯାଇ ବୁଲୁଥିଲେ

      ହୋଇ ଭଗ୍ନ ମନୋରଥ ।

ଏ କାଳେ ନଦୀରେ କଳ କଳ ଧ୍ୱନୀ

      ରାଜନ କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣିଲେ,

ମୃଗ ଭାବି ମନେ ଶବ୍ଦ ଭେଦି ବାଣ

      ଶ୍ରବଣକୁ ବିନ୍ଧିଦେଲେ ।

ନଦୀକୂଳେ ଯାଇ ଦେଖିଲେ ନରେଶ

      ମୃଗ ନୁହେଁ ସେ ଶ୍ରବଣ,

ନିଜ କର୍ମେ ନିନ୍ଦି ଶ୍ରବଣକୁ ଘେନି

      ଆଣିଲେ ଶୀଘ୍ର ବୋହିଣ ।

ଶ୍ରବଣକୁ ହାରି ଅନ୍ଧ ପିତାମାତା

      ହୋଇଥିଲେ ଆଶ୍ରା ହୀନ,

ରାଜା ଦଶରଥେ ଦେଲେ ଅଭିଶାପ

      ପୁତ୍ର ବିଚ୍ଛେଦ ଜୀବନ ।

ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ପରା

      ଯାଇଥିଲେ ବନବାସ,

ପୁତ୍ରେ ଝୁରି ଝୁରି ରାଜା ଦଶରଥ

      ଛାଡିଲେ ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ।

ପିତୃମାତୃ ଭକ୍ତି ପାଇଁ ଶ୍ରବଣ ଯେ

      ପୁରାଣେ କାହାଣୀ ହେଲା,

ପିତୃ ସତ୍ୟ ପାଳି ପ୍ରଭୁ ରାମଙ୍କର

      ରାମାୟଣ ଲେଖା ହେଲା ।