ସାଥି ତୁମେ

ତୁମେ ଯେ,

ମଧୁର ବସନ୍ତର ଅଧୀର ବାଆ,

ଅଙ୍ଗ ଛୁଇଁ ବହିଗଲେ,

ଖେଳିଯାଏ ଆଲୋଡନ ।

ତୁମେ ଯେ,

ପୂର୍ଣ୍ଣମିର ଶୀତଳ ଜହ୍ନ ରାତି,

ତାରା ହୋଇ ଫୁଟିଗଲେ,

ଆନନ୍ଦେ ଭରିଯାଏ ତରୁମନ ।

ତୁମେ ଯେ,

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଚିତ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରାବଣ,

ବିନ୍ଦୁ ସାଜି ବର୍ଷି ଗଲେ ,

ଧୋଇ ନିଅ ବେଦନା ବନ ।

ତୁମେ ଯେ,

କ୍ଷଣ ସ୍ଥାୟୀ ମନୋରମ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ,

ଚିର ଆପଣାର କରି,

ସାଇତିବା ସତେ ସପନ ।