ସାଧବ ବୋହୁ - ଏକ ଅଭାବ ଭାବ

ପଥର ଉପରେ ମୁହଁ ମାଡି ବସି

କାନ୍ଦୁଥିଲା ନୂଆ ବୋହୂ,

ଚକିତ କାରଣ ପଚାରେ ଯେମନ୍ତ

ଧକେଇ କାନ୍ଦଇ ସେହୁ ।

ହେଲି ବିଚଳିତ ଥରିଗଲା ଓଠ

ସମ୍ଭାଳି ପଚାରେ ସେହି,

କୋହ ଭରା ନେତୁ ଧରିତ୍ରୀକୁ ଦେଖି

ପଚାରେ ଶ୍ୟାମଳ କାହିଁ ।

ବରଷା ଶ୍ରାବଣେ ପୀୟୂଷ ପରଶେ

ହସୁଥିଲା ଧରା ଭୂଇଁ ,

ମାନବ କରତେ ନାଶ ଗଲା ବନ

ଧାରା ଶ୍ରାବଣ ନାହିଁ ।

ଜଳଧାରା ମାସେ ତାପ ବରଷୁଛି

ଶ୍ୟାମଳ ଖୋଜୁଛି ଜଳ ,

ଧାରା ଏବେ ଏଠି ଅଧରା ହେଲାଣି

ବରଷା ହେଲାଣି କାଳ ।

ନାଲି ବୋହୂ ମୁହିଁ ଅଳିଅଳ ବାଳା

ଶ୍ୟାମଳ ବୁକୁରେ ଚାଲି,

ଧରିତ୍ରୀ କାନ୍ଦୁଛି ଫଟାବକ୍ଷ ଧରି

ସାଉଁଟି ପାରୁନି ବୋଲି ।

ମାଆ ତ କାନ୍ଦୁଛି ଉଜୁଡା ତନୁକୁ

ଋତୁକୁ ସମର୍ପି ଦେଇ ,

ମାଆର କାନ୍ଦଣା ସହି ମୁଁ ପାରୁନି

ଜୀବନ ଛାଡିବି ଯହିଁ ।

ଥରିଲା ଓଠରେ ବସା କଣ୍ଠରେ

ଶଙ୍ଖାଳିଲି ତାକୁ ଭଲେ ,

କହିଲି କି ଧରା ସୁନ୍ଦର ଦିଶିବ

ତୁମେ ଏଠୁ ଚାଲିଗଲେ ।

ପରିଚୟ ତୁମ ଏ ଧରା ସଂସାରେ

ସଭିଙ୍କ ସାଧବ ବୋହୂ ,

ବୋହୂଟେ ସଂସାରେ ଜୀବିତ ନଥିଲେ

ବୈକୁଣ୍ଠ ମିଳିବ କାହୁଁ ।