ରଥଯାତ୍ରା

ଭୋଗ କରି ଛପନ ପଉଟି,

କୋଠ ଭୋଗ ସାରା ବରଷର ।

ଭିଜି କରି ପ୍ରଥମ ବର୍ଷାରେ

ଅଷାଢ଼ର, କାଳିଆ ଠାକୁର ।

ଅମାନିଆ ଶିଶୁର ସଦୃଶ,

ଦେହ ତାଙ୍କ ହୁଅଇ ଖରାପ ।

ଅଣସର ଘର ମଧ୍ୟେ ଶୋଇ,

ନିଅନ୍ତି ସେ ଔଷଧର ଲେପ ।

ହୋଇଣ ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆରୋଗ୍ୟ,

ଚିକିତ୍ସାରେ ରହି ପକ୍ଷେ କାଳ ।

 ବାହାରନ୍ତି ବୁଲି ବାହାରକୁ,

ସଂଗେ ନେଇ ନିଜ ଦଳ ବଳ ।

ବସି ବସି ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ,

ବର୍ଷ ଯାକ ଗମ୍ଭୀରା ଭିତରେ ।

ଆଉ ମନ ଲାଗେ ନାହିଁ ଭଲ,

କେତେ ପ୍ରଶ୍ନ ନିତି ଉଂକି ମାରେ ।

କର୍ମଚାରୀ କରୁଛନ୍ତି କାମ ?

ପ୍ରଜା ସବୁ ଅଛନ୍ତି ତ ଭଲେ ?

ସବଳ ବା ଦୁର୍ବଳ ଉପରେ,

ଦାଉ ସାଧୁ ନାହିଁ ତ ସତରେ ?

ସେବକ କି ମୋହର ସତରେ,

ପରଷନ୍ତି ପ୍ରକୃତ ସମ୍ବାଦ ?

ରାଜ୍ୟ ଆଉ ପ୍ରଜାକୁଳକୁ ତ,

ପଡିନାହିଁ କୌଣସି ବିପଦ ?

ନା, ଆଉ ସହି ହେବ ନାହିଁ

ଏତେ ମୁଣ୍ଡ ବ୍ୟଥା ବେଶି ଦିନ ।

କ୍ଷେତ୍ର-ପରିଦର୍ଶନ ନିମନ୍ତେ,

ଯିବି ମୁହିଁ ନିଜେ ବାହାରିଣ ।

ଆଜି କାଲି ରାଜ-କର୍ମଚାରୀ,

ନୁହନ୍ତି ତ ବିଶ୍ବାସ ଭାଜନ ।

ପ୍ରଜା ମନୋରଂଜନ ତେଜିଣ,

ଦିଅନ୍ତି ସେ ପ୍ରଜାଙ୍କୁ କଷଣ ।   

ତାଙ୍କ କଥା ବିଶ୍ବାସ କରିଣ,

ଥିବି ଯଦି ଗମ୍ଭୀରାରେ ବସି ।

କେଉଁ ଦିନ ବିକ୍ଷୁବ୍ଧ ଜନତା,

ବଡ ଦେଉଳରେ ଯିବେ ପଶି ।

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ମୋହର ଦେଉଳ,

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ରତ୍ନ ସିଂହାସନ ।

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ଷାଠିଏ ପଉଟି,

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ମୋର ଯେତେ ମାନ ।

ସେମାନଙ୍କ କଥା ଟିକେ ମୁହିଁ,

ଆସେ ବୁଝି ଥରେ ନିଜେ ଯାଇ ।

ବସି ରହି ଚଷିଲେ କାଗଜ,

ସତ କଥା ଜଣା କି ପଡଇ ।

ପତିତ ଓ ଅପର ଧର୍ମକୁ

କରିଛନ୍ତି ଯେ ଅବଲମ୍ବନ ।

ସେମାନେ କି କୁଶଳେ ଅଛନ୍ତି ?

ଜାଣିବାକୁ ବ୍ୟଗ୍ର ମୋର ମନ ।

ବର୍ଷ ସାରା ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟକୁ,

ନ ପାରନ୍ତି ପଶି ଯେହୁ ଜନ ।

ମିଶିବାକୁ ସେମାନଙ୍କ ସଂଗେ,

ଭରି କରି ପ୍ରାଣ ଆଉ ମନ ।

ନ ହେଲେ ତ ସେହି ସର୍ବହରା,

ରଚିପାରେ ଗୁପତ ବିଦ୍ରୋହ ।

ଡାକ ପାଇ ବିରୋଧୀ ଦଳରୁ,

ମିଶି ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ସହ ।

ନିର୍ବାଚନ ପୂର୍ବରୁ ଯେମିତି

ନେତା ଯାଇ ପ୍ରଜା କୁଡିଆରେ ।

ପଖାଳ ଓ ଶାଗଭଜା ଖାଏ,

ନିର୍ବାଚନ ଜିତିବା ଆଶାରେ ।

 

ମୁହିଁ ଅବା ଭକ୍ତଙ୍କୁ ମୋହର

କରାୟତ୍ତ ଅନୁରୂପେ କରି 

ରଖିଲେ ବା ଏଥିରେ ମୋହର,

ଦୋଷ କିଛି ହେବ ନାହିଁ ବାରି ।

ଏହି ପରି ମନେ ମନେ ଗୁଣି,

ବାହାରିଲେ ଜଗତ ଠାକୁର ।

ବଡ ଭାଇ, ଭଉଣୀଙ୍କୁ ଘେନି

, ସୁସଜ୍ଜିତ ତିନି ରଥ ପର ।

 

ନନ୍ଦିଘୋଷେ ଯାତ୍ରା କରିବାରୁ,

ଘୋଷଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟ ଏହା ନାମ ।

ଘୋଷ କରି ଗୁରୁ ଗୁରୁ ନାଦେ,

ଦେବା ପାଇଁ ଧର୍ମ, ଅର୍ଥ, କାମ ।

ମୋକ୍ଷ ପୁଣି ୮୪ ନର୍କରୁ,

ଦେବା ଅଟେ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଯାହାର ।

ବରଷକେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସେ,

ଏହିଭଳି ବିଶାଳ ଅଫର ।

ନେବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଏହାର,

ଟାଣିବାକୁ ରଥ ଦୌଡି ବାରେ

ଉଦ୍-ବେଳିତ ଭକତର ମନ,

କାଳିଆକୁ ଦେଖିବ ରଥରେ ।

ଉଚ୍ଚତମ ନ୍ୟାୟାଳୟ ଯେବେ

ରଥଯାତ୍ରା ହେବ ନାହିଁ ବୋଲି

କହିଦେଲେ ଦୁଇ ବର୍ଷ ତଳେ;

ଭକ୍ତ ମଧ୍ୟେ ପଡିଗଲା ହୁରି ।

କରୋନାର ତାମସୀ ଶକତି,

ରୋଧିବ କି ନନ୍ଦିଘୋଷ ପଥ ?

ପରମ୍ପରା ସହସ୍ର ବର୍ଷର,

ଭଗ୍ନ ହେବ ଭକ୍ତ ମନୋରଥ ?

ରାହୁ କେବେ ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ କି ଭାଇ

, ବେଶି କାଳ ପାରିଛି ଘୋଡାଇ ?

ଅସତ୍ୟ କି ସତ୍ୟର ପ୍ରକାଶ,

ଚିରଦିନ ପାରିଛି ଦବାଇ ?

ଅଗଣିତ ବିଶ୍ବବାସୀଙ୍କର

ମନ ବୁଝି ଜଗତ ଠାକୁର ।

ଲୀଳାମୟ ରଚିଲେ ଉପାୟ,

ବଦଳିଲା ପୂର୍ବର ବିଚାର ।

କିଛି କିଛି କଟକଣା ମାନି,

ଘୋଷଯାତ୍ରା ହେଲା ଆନନ୍ଦରେ ।

ଆମ୍ଭେମାନେ ଦେଖିଲେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ,

ଦୂରୁଁ ଥାଇ ଦୂରଦର୍ଶନରେ ।

ଏହି ବର୍ଷ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ,

“କରୋନା ତୁ ନ କର କଟାଳ ।

ତୋର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାଦୁର୍ଭାବ ପାଇଁ

ଦେଲି ମୁହିଁ ଦୁଇ ବର୍ଷ କାଳ ।

ଏହି ବର୍ଷ ଭକତେ ମୋହର,

ବ୍ୟାକୁଳ ମୋ ଘୋଷଯାତ୍ରା ପାଇଁ ।

ସେମାନଙ୍କ ଆନନ୍ଦ ନିମନ୍ତେ

କଟକଣା ଦେଉଛି ଉଠାଇ ।

ତେଣୁ ଯିବା ଆସ ବନ୍ଧୁ ପୁରୀ,

ଟାଣିବାକୁ ରଥ ଦୌଡି କରେ 

ରଥ ପରେ ଚତୁର୍ଦ୍ଧାମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ଚର୍ମନେତ୍ରେ ବାରେ ।