ରଜନୀର ତୃଷ୍ଣା

ଅସ୍ତମାନ ସୂର୍ଯ୍ୟ

ଦିନାନ୍ତେ ଆସେ

ମାୟାବିନୀ ରାତ୍ରୀ

ଶୀତସିକ୍ତ ଦେହ

ଦିଏ ସ୍ବପ୍ନ ଛିଟା l

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବିଧୌତ

ରଜନୀର ସ୍ପର୍ଶେ

କୁମୁଦିନୀ ମନତଳେ

ଅସୁମାରୀ ତୃଷ୍ଣା l

ହୃଦୟ ତନ୍ତ୍ରୀରେଉଠେ

କୋହର ଝଙ୍କାର

ଖୋଜିଥାଏ ଉଷୁମ ପରଷ

ପାଇବାକୁ ଚଞ୍ଚୁର ଆଘାତ l

ଅଥବା ଗଭୀର ଆଶ୍ଳେଷ

ଅଧାମୁଦା ନେତ୍ରକୋଣେ

ଭାସିବୁଲେ ଅନେକ l

ଗତାଗତ ଅନୁଭବ

କେବେ କେବେ

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ ପୃଥିବୀ

କେବେ ଅବା ରକ୍ତିମ ସେ

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶ l

ପ୍ରତ୍ୟୁଷରେ ମାୟା ଯାଏ ଦୂରେ

ଉଦୀୟମାନ

ତପନ ରଶ୍ମିରେ l

କିଏ ଜାଣେ ଭଙ୍ଗାଗଢା ଦୁନିଆଁରେ

ସଫଳ କି ବିଫଳ

ସେ ରଜନୀର ତୃଷ୍ଣା

ପାହାନ୍ତି କୁଆଁ ତାରା

ଖୋଲିଦିଏ ଆଖି l

ଦିବସ ସୁରୁଯ ଯେବେ

ବୁଣେ ଆଲୁଅ ମୁରୁଜ

 ସ୍ୱପ୍ନର ଚାନ୍ଦଟା l

ରହିଯାଏ ଭାସମାନ

ମଲାଜହ୍ନ ହୋଇ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା l

ଅକୁହା ହୋଇ ସାଇତା

ମନଗନ୍ତାଘରେ

ଜୀବନର ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ l