ପତ୍ରଝଡା

ବଦଳା ଋତୁରେ    ଭାବ ଯା' ଉତୁରେ

କାହାକୁ କହିବି ପ୍ରିୟେ

ସଙ୍ଗୀତ ଆସରେ   ଖୋଜି ନିରାଶରେ

ମଉନେ ବିରାମ ନିଏ ।

ମୋ' ଗୀତ ଆବୃତି    ଇଚ୍ଛାଟି ଆପୂର୍ତ୍ତି

ତୁମ ଓଠେ ଥରେ ହେଉ

ଲାଳିତ୍ୟ ସାଥିରେ  କୋମଳ ଛାତିରେ

ଖେଳନ୍ତା ପ୍ରୀତିର ଢେଉ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦରେ  କାମୋଦୀ ଛନ୍ଦରେ

ରଞ୍ଜାଇ ଅପୂର୍ବ ସ୍ବାଦ

ଗାଇଲେ ତାନରେ    ଶିହରି କାନରେ

ଶୁଣନ୍ତି ମଧୁର ନାଦ ।

ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ତରଙ୍ଗେ   କେବେ ତୁମ ଅଙ୍ଗେ

ଦେଖି ଆସିଥିଲି ଯାହା

ହରଷ ଚିତ୍ତରେ     ଉପମା ଭିତରେ

ବିନ୍ୟାସ କରିଛି ତାହା ।

ନିବିଡ଼ ଆଶ୍ଳେଷେ   ଆଙ୍କିଛି ଆବେଶେ

ବାହୁବନ୍ଧନର ଚିହ୍ନ

ସୁଲଳିତ ନାଦେ    ବିତିଥାନ୍ତା ହ୍ଲାଦେ

ଅପେକ୍ଷାର ଏହି ଦିନ ।

ଆସିଥାନ୍ତ ଝୁରି      ଧ୍ବନିର ଚାତୁରୀ

ଭରି ଦେଇଥାନ୍ତା ଜ୍ବାଳା

ତରଳିବା ପରେ     ବୁଝିଥା'ନ୍ତ ଥରେ

ଆସକ୍ତ ଏ' ରଙ୍ଗଶାଳା ।

ଯଦିଓ ସଦନେ     ଆଳପୀ ବଦନେ

ଘୂରୁଛି ସନ୍ଧାନ କରି

ଏକା ନିର୍ବାସନେ     ବିରହ ତ୍ରାସନେ

ଅକାଳେ ଯିବି କି ମରି !

ଦେଖୁଛି ଭୁବନେ    ଏଣେ ମଧୁବନେ

ଥୋଇଲେ ସଧୀର ପାଦ

ଶୁଷ୍କ ପତ୍ରତରୁ       ସମୂହ ଭିତରୁ   

ଶୁଭୁଛି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ନାଦ ।

ସ୍ବରରୁ ବଞ୍ଚିତ      ସରାଗେ ସଞ୍ଚିତ

ରାଗିଣୀର କେଇ ଧାଡ଼ି

ପତ୍ରଝଡା ଦେଖି    କେଉଁଠି ଉପେକ୍ଷି

ରହିଛ ଆସର ଛାଡ଼ି ?