ପଥ ଦୁର୍ଗମ

ଲାଗେ କ୍ଲାନ୍ତ ଶ୍ରାନ୍ତ ଲକ୍ଷ୍ଯ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ 

ଜୀବନର ଯାତ୍ରା ନୁହେଁ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ 

କେବେ କଣ୍ଟକିତ ବଡ ଅସହଜ

ଅଜଣା ଜୀବନ ପଥ ଦୁର୍ଗମ ।

ଧାଇଁ ଧାଇଁ ସୁଖ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ପଛେ

ହଜିଗଲା ଶାନ୍ତି ମର୍ଯ୍ଯାଦା ମାନ

ସୁନାର ହରିଣୀ ଲୋଭବଶ ହୋଇ 

ଭୋଗଇ ମଣିଷ ଦୁଷ୍ପରିଣାମ ।

ଥାଇ ସବୁକିଛି ସୁଖର ସାଧନ

ହଜି ଯାଉଅଛି ଆଖିର ନିଦ

ଆରାମଦାୟକ ଶେଜ ତୂଳିତଳ୍ପ 

ଭୁରି ବ୍ୟଞ୍ଜନରେ ନାହିଁ ସୁଆଦ ।

ଲାଗେ ଭାରି ତୃଷା ପାନୀୟ ଦୂଷିତ

ମରିଯାଏ ଭୋକ ନ ରୁଚେ ଖାଦ୍ଯ 

ମମତା ନିର୍ଝର ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ପ୍ରେମ

ଅବିଶ୍ବାସ ବିଷେ ଶୁଷ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧ ।

ସହି ହୁଏ ନାହିଁ କହି ହୁଏ ନାହିଁ

ଅନ୍ତର ବେଦନା ମନର ବ୍ଯଥା

ଦୁର୍ବିସହ ବଡ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଜଳିପୋଡି ନଷ୍ଟ ମାନବିକତା ।

ଅଧମରା ହୋଇ ବଞ୍ଚିଛି ମଣିଷ

ନିଜ ସହ ନିଜେ କରେ ସଂଗ୍ରାମ 

ଭିଡେ ଅହର୍ନିଶ ଦୁର୍ଭାଗ୍ଯ ସହିତ

ସ୍ରୋତ ପ୍ରତିକୂଳେ ସମ୍ଭାଳି ମଙ୍ଗ ।