ପ୍ରଣାମ କରୁଛି ଭକ୍ତିରେ

ଅଥଳ ଜୀବନ ସାଗରେ ମୁହିଁ ନାବ ଆରୋହୀ

ଗୁରୁ ଯେ ନାବିକ ନାବର କେବେ ଭୁଲିବି ନାହିଁ 

ଅକାତ କାତ ସେ ଗଣ୍ଡରେ ଥିଲା ଅନେକ ଶଙ୍କା

ଅଭୟ ସତେ କି ଭରିଲେ ହେଲା ଜୀବନ ରକ୍ଷା ।

ପିତା ମାତା ଦେଲେ ସାହାରା ସମାଜର ଦାଣ୍ଡରେ

ଶିଖିଲି ମୁଁ କଥା କହିବା ବାଟ ଚାଲିଲି ଧୀରେ

ଦୁନିଆକୁ ଚିହ୍ନାଇଲେ ସେ ସ୍ନେହ ମମତା ଦେଇ

ଭାଇ ଭଗ୍ନୀ ମୋର ପ୍ରେରଣା କେବେ ଭୁଲିବି ନାହିଁ ।

ଜ୍ଞାନ ଭରିଦେଲେ ଶିକ୍ଷକ ଗୁରୁ ଦାନ ମହାନ

ସ୍ୱାର୍ଥ ଶୂନ୍ୟ ଦ୍ରୁମ ସଦୃଶ ଦ୍ଵିଧା କଲେ ହରଣ

ଦେଇଛନ୍ତି ଶିକ୍ଷା ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ହୋଇ

ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର କେବେ ଭୁଲିବି ନାହିଁ ।

 ପିତା ମାତା ସାଇଁ ଶିକ୍ଷକ ସର୍ବେ ମୋହର ଗୁରୁ

ପ୍ରଣାମ କରୁଛି ଭକ୍ତିରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁ ଦୂରୁ ।