ପ୍ରିୟତମା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ

ଵିକାର ଶୂନ୍ୟ ହୁଅନ୍ତା କି ହୃଦୟ

ସତ୍ୟ ହୁଅନ୍ତା ମୋ ପ୍ରିୟତମା

ନିର୍ଲିପ୍ତ ଭାବରେ କରିଯାନ୍ତି କାମ

କାମର ମାନ ବି ହୁଅନ୍ତା ଉତ୍ତମା

କାନ ଶୁଣୁଥାନ୍ତା ହରିର ନାମକୁ

ଯେହ୍ନେ ପ୍ରିୟତମା ତ ରାଧା

ଦେଖେଇ ଚାଲନ୍ତେ ଉତ୍ତମ ପଥକୁ

ନ ହୁଅନ୍ତା କିଛି ଅସୁବିଧା

ଭକତି ହୁଅନ୍ତା କି ମୋ ପ୍ରିୟତମା

ସ୍ଵପ୍ନରେ ଶୁଣନ୍ତି କାହ୍ନୁ ବଂଶୀ

ଗୋପ ଗୋପାଳୁଣୀ ଆଉ ଜେମା

ଭିତରେ ମୁଁ ତ ହସୁଥାନ୍ତି

ମଣିଷ ଜୀବନ ସବୁଠୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

ନିଃଶ୍ଵାସପ୍ରଶ୍ଵାସ ମୋ ପ୍ରିୟତମା

ତାକୁ ଛାଡିଲେ କାର୍ଯ୍ୟ ଅସମ୍ଭବ

ଶୁଦ୍ଧଵାୟୁ ରୋଗ କରେନି ଜମା

ସୃଷ୍ଟି ଆଉ ସ୍ରଷ୍ଟା ହୁଅନ୍ତୁ ଏକାଠି

କରନ୍ତି ମୀରାବାଈ ଭଜନ

ପ୍ରିୟତମା ହୁଅନ୍ତି ଶବରୀ ପରି

ବାନ୍ଧି ନ ପାରନ୍ତା ଯମ

ପ୍ରିୟତମା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ହୁଅନ୍ତି

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପ୍ରାଣସଖୀ

କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ପଛେ କଷ୍ଟରେ ଦେଖନ୍ତି

ହୁଅନ୍ତିନି କେବେ ଦୁଃଖି