ପ୍ରୀତିଶା

     ମୁଁ ଭଲପାଏ ରାତିକୁ !

  ତା' ସମବେଦନାରେ ଭରିରହିଥିବା ସମୟକୁ !

     ନିଶୂନ ,ନିରବ ରାତିର ଛାତିରେ ବିତିଥିବା

     ପ୍ରତିଟି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୂହୁର୍ତ୍ତକୁ !

     ରାତି ଯେତେ ଯେତେ ବଢୁଥାଏ !

ମୋ ଭିତରର ତଲ୍ଲୀନତା ସେତେବେଶୀ ଗାଢ଼ହୁଏ

     ମୋ ସୃଜନୀଶକ୍ତିକୁ ଆପଣାପଣେ ଆବୋରିନିଏ !

     କେବେ ଆକାଶ ଭର୍ତ୍ତି ତାରାଙ୍କୁ ନିରେଖେ !

     ପୁଣି କେବେ ଜହ୍ନ ସହ କଥା ଯୋଡ଼ି ନିଜକୁ ପରଖେ !

     କେବେ ଗଙ୍ଗଶିଉଳିର ବାସ୍ନାରେ ଚହଟେ

     କେବେ ସ୍ମୃତି ସିନ୍ଦୁକରୁ ଅତୀତ ସାଉଁଟେ

     ରାତିର ଗାଢ଼ ଅନ୍ଧକାରେ

     କବିତା ମାଗେ ଦର୍ପଣଟେ ଦେଖିବାକୁ ମୁହଁ !

     କେତେ ଅଳି,ଅର୍ଦ୍ଦଳୀ ,ପ୍ରେମ ପାର୍ବଣରେ

     ସଜେଇହୁଏ , ତା ' ଝିଲିମିଲି କାକରର ଦେହ

     କହିଦିଏ ଚୁପିଚୁପି , ମୋ ପାଖରେ ଛପିଛପି

     ମୁଁ - ହିଁ ତୋ ଅନାବନା ସ୍ବପ୍ନ , 

        ତୋ ଆନମନା ସ୍ମୃତି

     ମୁଁ - ହିଁ ତୋ କଇଁଫୁଲ ଜହ୍ନରାତି, 

        ତୋ ଅଭୁଲା ପ୍ରୀତି

     ତୋ ଭୁଲିଯାଇଥିବା ଶବ୍ଦ

     ତୋ ଭୁଲିଯାଇଥିବା ପଦ

 ,    ତୋ ଭୁଲିଯାଇଥିବା ଆଶା

     ତୋ ଭୁଲିଯାଇଥିବା ନିଶା

     ତେବେ , ଆଉ ଡେରି କାହିଁକି ?

     ତୋ ପରୀରାଇଜର କାହାଣୀକୁ ନେଇ

     ଆଜି ଠୁଁ ମୋ ନାଁ ରଖିଦେ !